Αρχίζει να κερδίζει σοβαρό έδαφος και σε παγκόσμιο επίπεδο, κάθε τι που σχετίζεται με την ψυχή μας. Λες και έχει αρχίζει ένας αγώνας δρόμου να ανακτήσουμε δεδομένα που χάθηκαν ή ‘πάγωσαν’ μέσα στον σκληρό δίσκο της μνήμης μας. Μια προσπάθεια να φύγει το μούδιασμα που μας κρατά μακριά από την πραγματική πηγή μας και να μπορέσουμε να δούμε, εκεί, εκεί έξω όπου είναι ο πραγματικός κόσμος, το Θαύμα της Ζωής και του Δημιουργού μας.
Υπάρχουν κέντρα συγκέντρωσης πληροφοριών περί ‘ψυχής’ που μας εκπλήσσουν με τις ιστορίες που συναντούν. Ιστορίες που σοκάρουν. Να μια από αυτές.
Ένας Αμερικανός Νευροχειρούργος ‘πέθανε’ για μερικά λεπτά. Οι προσπάθειες των γιατρών να τον επαναφέρουν ήταν επιτυχείς και ο άνθρωπος επανήλθε στην ζωή. Όμως, κατά την διάρκεια εκείνων των λεπτών του ‘θανάτου’ του είδε πολλά, τα οποία στην συνέχεια αποκάλυψε. Λόγω της ιδιότητας του, τα λεγόμενα του είχαν και έχουν βαρύνουσα σημασία. Από τότε κάνει διαλέξεις με κοινό κυρίως γιατρούς.
Κάποιος ακροατής του και συμφοιτητής από το πανεπιστήμιο, επίσης νευροχειρουργός, κατά την διάρκεια μιας κατ’ ιδίαν συνάντησης, του αποκάλυψε ένα γεγονός που εκτυλίχθηκε στην δική του οικογένεια, και συγκεκριμένα με τον γιό του, ηλικίας όχι περισσότερο των 15 ετών. Η ιστορία αρχίζει πριν γεννηθεί το παιδί, τότε που το ζευγάρι προσπαθούσε να ‘πιάσει’ παιδί, κάτι που για ανεξήγητους λόγους καθυστερούσε για χρόνια.
Κάποιος γιατρός τους είχε συμβουλέψει να κάνουν ένα ταξίδι χαλάρωσης, ώστε σε ήρεμο περιβάλλον και κατάλληλη ψυχολογία να προσπαθήσουν να καταφέρουν να ολοκληρώσουν το όνειρο τους. Υπήρχε η πίστη ότι όσο πιο χαλαροί και ανέμελοι είναι, τόσο περισσότερο αυξάνουν οι πιθανότητες να ‘πιάσει’ η σύζυγος ένα μωράκι. Το αποφάσισαν λοιπόν και βρέθηκαν σε μια πολύ όμορφη παραλία, ξαπλωμένοι σε σαιζ-λονγκ, κάτω από ομπρέλες να απολαμβάνουν το ιώδιο της θάλασσας και το απαλό αεράκι της ακροθαλασσιάς.
Κάποιες στιγμές συζητούσαν και για το θέμα που τους ενδιέφερε περισσότερο. Εξέτασαν ακόμη και την πιθανότητα, αν δεν πετύχει και αυτή τη φορά, να υιοθετήσουν ένα παιδάκι, έτσι ώστε να δει επί τέλους το σπίτι τους και η οικογένεια τους ένα παιδί. Οι ημέρες περνούσαν, οι προσπάθειες συνεχίζονταν, αλλά το αποτέλεσμα δεν ερχόταν. Πέρασαν 2-3 τρία χρόνια από εκείνο το ταξίδι και αποφάσισαν να πάνε σε ειδικό σύμβουλο υιοθεσιών και να εξετάσουν σοβαρά το θέμα υιοθεσίας.
Αφού πέρασαν τα νομικά και εξετάστηκαν διεξοδικά ως μελλοντικοί θετοί γονείς με επιτυχία, ήρθε η ώρα να περάσουν από ομάδες παιδιών, να εξετάσουν κάποια δεδομένα, να δουν από κοντά ορισμένα παιδάκια που θα επέλεγαν από μια λίστα και να κάνουν σταδιακά μια τελική επιλογή, να διαλέξουν το παιδάκι που θα έπαιρναν στο σπίτι τους με υιοθέτηση.
Το προσωπικό του Ιδρύματος τους παρουσίασε ορισμένα από τα προ-επιλεγμένα παιδάκια και το ζευγάρι των ενδιαφερόμενων αποφάσισε να διαλέξει ένα δίχρονο αγοράκι. Μέχρι εδώ όλα καλά.
Γεμάτοι χαρά το πήραν στο σπίτι τους και άρχισε μια οικογενειακή ζωή. Το παιδάκι μεγάλωνε, πήγε σχολείο, απέκτησε φίλους και η ζωή συνέχιζε. Μέχρι που αποφάσισαν να πάνε ένα ταξίδι, όλοι μαζί σαν οικογένεια και επέλεξαν το τουριστικό θέρετρο στο οποίο είχαν πάει παλιότερα, τότε που η πιθανότητα υιοθεσίας είχε τεθεί ως πιθανή εναλλακτική λύση.
Και πάλι σαιζ-λονγκ, ομπρέλες, κοκτειλς, αμμουδιά και το παιδί, δεκάχρονο πλέον έπαιζε στην ακροθαλασσιά. Οι δυο γονείς το καμάρωναν και κουβέντιαζαν για διάφορα, ώσπου κάποια στιγμή το παιδί τους πλησίασε και τους πέταξε ένα κεραυνό εν αιθρία.
«Θυμάστε τότε που είχατε έρθει εδώ για διακοπές, πριν γεννηθώ εγώ και αποφασίσατε να υιοθετήσετε ένα παιδάκι; Τότε ήταν που σας επέλεξα για γονείς μου!!!»
Το ζευγάρι πάγωσε κυριολεκτικά. Πώς είναι δυνατόν να ξέρει το παιδί αυτό τέτοια λεπτομέρεια; Λογικά, με βάση την ηλικία του, τότε ήταν αγέννητο… Η ζωή όμως έχει πολλές εκπλήξεις και κυρίως για όσους δεν είναι προετοιμασμένοι. Οι γονείς του μικρού, εμβρόντητοι από την αποκάλυψη, έψαξαν το θέμα όσο μπορούσαν και κατέληξαν στα εξής συμπεράσματα:
Το παιδάκι γεννήθηκε από ένα ζευγάρι που λίγους μήνες μετά σκοτώθηκαν σε δυστύχημα με το αυτοκίνητο τους. Το μωρό έμεινε ορφανό και το ανέλαβε ένα Ίδρυμα που μεριμνούσε για υιοθεσίες. Σταδιακά λοιπόν το παιδάκι πέρασε στην οικογένεια του νευροχειρούργου που αδυνατούσε να κάνει δικά του παιδιά. Όμως τώρα αρχίζει το θαύμα: με βάση την έρευνα μόνον ένα σενάριο είναι επικρατέστερο σχετικά με την υπόθεση αυτή, και αξίζει να το μελετήσετε ιδιαίτερα:
Στο ταξίδι εκείνο στο τουριστικό θέρετρο, πριν την ύπαρξη του παιδιού, το ζευγάρι εξετάζει την πιθανότητα υιοθέτησης ενός παιδιού.
Μια ψυχή παρακολουθεί την κουβέντα και αντιλαμβάνεται ότι το ζευγάρι επιθυμεί αφάνταστα να αποκτήσει ένα παιδάκι, ακόμη και αν είναι υιοθετημένο. Η ψυχή αποφασίζει ότι αυτή θα είναι η οικογένεια στην οποία θα ζήσει στο μέλλον ως άνθρωπος. Μόνον που υπάρχει ένα πρόβλημα: το ζευγάρι δεν μπορεί να κάνει παιδιά.
Η ψυχή επιλέγει άλλο δρόμο. Διαλέγει ένα άλλο ζευγάρι, που μπορεί να κάνει παιδιά, γεννιέται στον υλικό κόσμο μας σε εκείνη την οικογένεια, αλλά, το ζευγάρι (οι γονείς που το έφεραν στον κόσμο), χάνονται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα (?!). Έτσι το μωρό, παύει να έχει γονείς και το αναλαμβάνει ένα Ίδρυμα. Εκεί έρχεται το ζευγάρι της παραλίας για να διαλέξει ένα παιδάκι προς υιοθέτηση. Μέσα από όλα τα παιδάκια επιλέγουν το συγκεκριμένο του οποίου η ‘ψυχή’ τους είχε προ-επιλέξει ως γονείς στην παραλία, πριν να έρθει στον κόσμο μας από τους κανονικούς του γονείς.
Ορισμένα χρόνια μετά την υιοθέτηση, ξαναβρίσκονται στην ίδια παραλία όμως αυτή τη φορά με το παιδί τους. Και τότε μαθαίνουν το μεγάλο μυστικό, ότι το παιδί τους, τους είχε επιλέξει για γονείς του 4 χρόνια πριν την υιοθέτηση και μάλιστα πριν την γέννηση του, όταν ήταν μια περιπλανώμενη ψυχή που έψαχνε τις συνθήκες του ερχομού της στον υλικό μας κόσμο. Τότε που εξέταζε σε ποια οικογένεια θα ήταν καλύτερα να ‘ζήσει’, να μεγαλώσει και να ολοκληρωθεί σαν άνθρωπος για να βιώσει τις εμπειρίες του κόσμου μας, μέχρι να έρθει η ώρα της ‘επιστροφής’ στην αιώνια ζωή, εκεί που ζουν οι ψυχές με τον δικό τους τρόπο.
Η ιστορία αυτή αποτελεί ένα σημαντικότατο στοιχείο για πράγματα που εξελίσσονται γύρω μας εν αγνοία μας. Όχι στον υλικό αλλά στον ψυχικό κόσμο, συνδεόμενα σταδιακά και με τον δικό μας. Από τα στοιχεία που δίδονται πρόκειται για πραγματική ιστορία που έκανε πάταγο σε επιστημονικό επίπεδο και σοκάρισε την κοινότητα των γιατρών και κυρίως των νευροχειρουργών, οι οποίοι λόγω του αντικειμένου τους έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με λειτουργίες του οργανισμού που ακόμη είναι άγνωστες, σχετιζόμενες με τον εγκέφαλο και τα μυστικά του, το νευρικό μας σύστημα και το ενεργειακό μας πεδίο.
Προσωπικά πιστεύω ότι τέτοιες ιστορίες υπάρχουν χιλιάδες. Η μάλλον, τέτοια ιστορία έχει ο καθένας μας αλλά δεν την γνωρίζουμε ή δεν την θυμόμαστε. Ο συμπυκνωμένος κόσμος στον οποίο ζούμε, αυτός ο κόσμος με την χαμηλή δόνηση και πυκνότητα, δεν επιτρέπει την συμπαντική μας μνήμη να αποδώσει όλα τα στοιχεία που διαθέτει. Κάτι μου λέει ότι πρόκειται για ένα Νόμο που ακολουθεί την υλοποίηση μιας ψυχής σε υλικό επίπεδο, στην 3η διάσταση, Νόμος που μας ‘κόβει’ από το παρελθόν της ψυχής μας, μέχρι να επανέλθουμε στην φυσιολογική μας κατάσταση (μετά θάνατον), δηλαδή στην πραγματικότητα της ψυχής μας. Αν είναι όμως έτσι, αν ο κόσμος της ψυχής μας είναι η ‘πραγματικότητα’, τότε ο κόσμος αυτός που ζούμε τι είναι; Μήπως είναι ένας κόσμος ‘ειδικής κατασκευής’ που σκαρφίστηκαν οι ψυχές για να ‘σπουδάσουν’ κάποιες ειδικές συνθήκες σε κατάσταση χαμηλών κραδασμών και απίστευτης πυκνότητας; Ποιος ξέρει…
Πάντως το σίγουρο είναι ένα: Ζούμε μέσα σε ένα ψυχικό, πνευματικό και υλικό περιβάλλον που αλληλο-επιδρούν μεταξύ τους σε απίστευτο βαθμό, αλλά, εμείς μόλις και μετά βίας αντιλαμβανόμαστε ορισμένα στοιχεία, όχι όλα, του υλικού μόνον περιβάλλοντος μας. Οι πέντε μας αισθήσεις είναι τόσο φτωχές, τόσο ατελείς και τόσο λίγες, που μόλις και μετά βίας μπορούν να μας μεταφέρουν κλάσμα των στοιχείων που δομούν τον υλικό μας κόσμο. Πόσο μάλλον αν χρειαζόμαστε να απαντήσουμε σε ερωτήματα που αφορούν τον ψυχικό ή τον πνευματικό κόσμο, μέσα στον οποίο λειτουργούμε σε 24ωρη βάση, αλλά δύσκολα αποδεχόμαστε την ύπαρξη του.
Ποιος ξέρει, ίσως κάποτε ενεργοποιηθούν και άλλες, κρυμμένες μας αισθήσεις και καταφέρουμε να ελευθερωθούμε από την πυκνότητα αυτού του κόσμου, να ανέβουμε πιο ψηλά, να δούμε πέρα από τα τείχη του μικρόκοσμου του χρήματος, των τραπεζών, των κυβερνήσεων, της εργασίας, των μισθών, του Χόλιγουντ, των πολιτικών κομμάτων, της ψευτιάς και της απάτης. Τον κόσμο της ύλης, τον κόσμο της Γης. Σκεφθήκατε ποτέ, γιατί άραγε να υπάρχει αυτός ο κόσμος της ύλης, ο κόσμος της Γης; Για ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ;
Χατζηκωνσνταντίνου Γεώργιος
Πηγή: enallaktikidrasi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου