Πώς να περιγράψει κανείς κάτι που είναι κυρίως βιωματική εμπειρία; Δεν περιγράφονται εύκολα τα βιώματα. Στην προσπάθειά μας να κάνουμε κάτι τέτοιο, ίσως φανούμε λίγο υπερβολικοί και τούτο γιατί ακούγεται απλά διαφημιστικό αν πεις πως είναι ένα επιτραπέζιο παιχνίδι ιδιαίτερα διαφορετικό και ενδιαφέρον, που ενισχύει την αυτοεκτίμηση, επεμβαίνει με θεραπευτική διάθεση όπου υπάρχει πρόβλημα, είναι διασκεδαστικό, δημιουργεί σχέσεις ζωής, σε κάνει να αντιληφθείς μέσα σε λίγες ώρες εκείνο που ίσως θα αντιλαμβανόσουν μέσα από πολλές συνεδρίες με έναν ψυχολόγο και πιο πολύ απ’ όλα ότι είναι μια προσομοίωση της ίδιας σου της ζωής.
Θα προσπαθήσουμε λοιπόν να πληροφορήσουμε τον αναγνώστη με απλή περιγραφική διάθεση γιατί είναι αδύνατο να βρούμε τρόπο να μεταφέρουμε εκείνα που λένε οι παίκτες όταν το βιώνουν.
Το Transformation Game είναι ένα παιχνίδι αυτό-ανακάλυψης και αυτό-αποδοχής. Μια αυτογνωσιακή εμπειρία που μοιάζει τόσο μαγική, όσο και απέραντα αποκαλυπτική. Ένας μοχλός ανάληψης ευθύνης. Ένα επιτραπέζιο ψυχολογικό και ταυτόχρονα πνευματικό παιχνίδι που αναπτύχθηκε στην Πνευματική Κοινότητα Findhorn Foundation στη Σκωτία. Ένα «εργαλείο» που βοηθά τον παίκτη να αντιληφθεί τα εφόδια που διαθέτει ή τα εμπόδια που καθυστερούν την εξέλιξή του. Μια ευχάριστη μεταμορφωτική διαδικασία. Οι εμπνευστές του βρήκαν ένα εξαιρετικό τρόπο να προσομοιώσουν τη ζωή με τις δυσκολίες και τις χαρές της, μέσα στη δομή ενός παιχνιδιού. Όταν το παιχνίδι αυτό παίζεται με την καθοδήγηση ενός εκπαιδευμένου διευκολυντή που έχει και τις δεξιότητες ενός έμπειρου Συμβούλου Ψυχικής Υγείας, γίνεται εργαλείο αυτογνωσίας αυτό-αποδοχής και αυτό-βελτίωσης.
Το παιχνίδι ξεκινά με την διατύπωση μιας πρόθεσης για την οποία ο παίκτης θέλει να παίξει το παιχνίδι και να πάρει βοήθεια. Με άλλα λόγια για ποιο ακριβώς θέμα αναζητά τη βοήθεια του παιχνιδιού ο παίκτης. Η πρόθεση με την οποία οι παίκτες επιλέγουν να παίξουν το παιχνίδι, είναι το κλειδί της όλης διαδικασίας. Πριν αρχίσει πραγματικά το παιχνίδι να παίζεται, αρκετή ώρα αφιερώνεται για το ξεκαθάρισμα αυτής της πρόθεσης και αρκετός χρόνος είναι καλό να προσφέρεται στο τέλος, ώστε να αφομοιωθεί ή να συσχετισθεί η εμπειρία του
παιχνιδιού, με την ίδια τη ζωή του παίκτη και τις απτές ενέργειες που δεσμεύεται να κάνει.
Μόλις το παιχνίδι αρχίσει ο παίκτης βρίσκει τον εαυτό του να περπατά σε ένα μονοπάτι που είναι το μονοπάτι της ζωής του, κυριολεκτικά ως προς το παιχνίδι, μεταφορικά ως προς την προσομοίωση. Εκεί αρχίζουν να του συμβαίνουν όλα εκείνα που θα μπορούσαν να συμβούν και στην καθημερινότητά του. Έρχεται αντιμέτωπος με εμπόδια, με στιγμές που θα χρειαστεί να ακούσει τη διαίσθησή του για να προχωρήσει, άλλες πάλι που θα κάνει μια κίνηση βασισμένος στην ελεύθερη βούληση και θα έρθει η Συμπαντική ανταπόκριση να του επιβεβαιώσει ή όχι αυτό που επέλεξε, στιγμές πνευματικής έμπνευσης, στιγμές αναγνώρισης των χαρακτηριστικών των άλλων γύρω του, στιγμές που θα χρειαστεί να παραμείνει καθηλωμένος σε μια βαθιά κατάθλιψη παγώνοντας ότι γνώση έχει μαζέψει, όπως άλλωστε συμβαίνει και στην πραγματική ζωή και άλλα. Όλες οι κινήσεις που είναι συμβολικές διαμορφώνουν τη συνθήκη εκείνη που ο παίκτης προετοιμάζει με τις επιλογές του συμβάλλοντας ενεργά στη συλλογή εφοδίων και εμποδίων. Κάπως έτσι δεν είναι και η ζωή;
Τα εφόδια που δεν είναι παρά κάρτες που διαθέτει το παιχνίδι και στις οποίες αναγράφονται πληροφορίες, έρχονται για να θυμίσουν στον παίκτη όλες εκείνες τις χάρες που διαθέτει και συχνά ο περίγυρός του τον κάνει να τις ξεχνά ή να τις αποδυναμώνει. Του ενισχύουν έτσι την αυτοεκτίμησή του, μια που του θυμίζουν χωρίς καμιά αμφιβολία αλήθειες ξεχασμένες ακόμη και από τον ίδιο. Όσο για τα εμπόδια, κάρτες του παιχνιδιού και αυτά, που εμφανίζονται ως πεποιθήσεις που χωρίς αμφιβολία ο παίκτης αναγνωρίζει ως δικές του, έρχονται για να μπορέσουν να αποδυναμωθούν ή ακόμη και να μεταμορφωθούν. Εδώ είναι που ο συντονιστής με τις κατάλληλες ερωτήσεις ή παρατηρήσεις του, μπορεί να ανασύρει από τα βάθη του υποσυνειδήτου του παίκτη τις εκδοχές εκείνες που θα τον βοηθήσουν να τα υπερβεί και να τα μεταμορφώσει οριστικά.
Το παιχνίδι παίζεται σε 4 επίπεδα. Φυσικό, Συναισθηματικό, Νοητικό και Πνευματικό. Ο παίκτης μεταπηδά από το ένα στο άλλο βάση των κανονισμών του παιχνιδιού και έτσι καθώς αυτό εξελίσσεται παίρνει πληροφορίες σχετικές με το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται που όμως έχουν και αδιαμφισβήτητη σχέση με τον στόχο για τον οποίον παίζει. Είναι μαγικό το πόσο σοφά η ροή του παιχνιδιού σταματά κάποιον παίκτη στο επίπεδο που χρειάζεται για να αντλήσει το μέγιστο των πληροφοριών που αφορούν το στόχο του και άλλοτε με πόση ταχύτητα τον οδηγεί σε ένα επόμενο επίπεδο. Υπάρχουν περιπτώσεις που ο παίκτης δεν θα μετακινηθεί από ένα επίπεδο στο επόμενο για πολύ ώρα ακόμη και για ολόκληρο το παιχνίδι και τούτο συμβαίνει γιατί εκεί χρειάζεται να μείνει και από εκεί να αντλήσει όλες τις εμπειρίες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι εγκλωβισμένος ή ανέτιμος να προχωρήσει στο επόμενο.
Πολλά συμβαίνουν σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και είναι όλα τόσο εξατομικευμένα και προσωπικά που μένει κανείς να θαυμάζει τη μαεστρία με την οποία το παιχνίδι ξετυλίγει αυτό ακριβώς που χρειάζεται ο κάθε παίκτης. Είναι τόσο σοφά σχεδιασμένο αυτό το εργαλείο αυτογνωσίας ώστε όταν ένας παίκτης επιλέγει έναν λόγο για τον οποίον θέλει να παίξει το παιχνίδι, η θέλησή του ενέχεται μέσα σ’ αυτόν. Έτσι συνειδητά και ελεύθερα επιλέγει την κατεύθυνση προς την οποία θέλει να κινηθεί. Μετέπειτα ωστόσο, ο παίκτης αρχίζει σιγά-σιγά να αφήνεται στη διαδικασία εμπιστευόμενος ότι η εμπειρία που θα του δώσει το παιχνίδι, θα επιτρέψει την πρόθεσή του να αναδιπλωθεί και τελικά να πραγματωθεί. Δεν μπορεί πάντα να αντιληφθεί ή να αναγνωρίσει τα οφέλη που προκύπτουν, όταν για παράδειγμα είναι «κολλημένος» σε μία κατάθλιψη με «πόνους» να τον περιβάλουν (πιθανή συνθήκη κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού) ή όταν ακούει τους άλλους παίκτες να του πλέκουν το εγκώμιο των σπουδαίων χαρακτηριστικών του (άλλη πιθανή συνθήκη κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού) και εκείνος δεν είναι σε θέση να πιστέψει τίποτα από αυτά που ακούει.
Υπάρχουν φορές που ο παίκτης αντιλαμβάνεται ότι σε κάποιο επίπεδο κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, επέλεξε κάποιες κινήσεις μόνο και μόνο επειδή ο ίδιος είχε αποφασίσει την κατεύθυνση προς την οποία ήθελε να κινηθεί. Αυτή η ίδια η κατεύθυνση έθετε σε κίνηση αυτές τις επιλογές, και τις έφερε στο προσκήνιο με στόχο να υποστηρίξουν την αρχική του πρόθεση. Μπορεί να μην του αρέσει αυτό ή μπορεί να θεωρεί ότι καλώς το έκανε. Μπορεί ακόμη κάποιες άλλες φορές να νοιώθει εντελώς εκτός ελέγχου, ή θύμα της πίστης του. Αλλά πάντα σχεδόν αναγνωρίζει ότι είναι εκείνος που δημιούργησε την συνθήκη που επέτρεψε στα γεγονότα να ξετυλιχτούν γύρω του. Αυτή η αναγνώριση του δίνει τη δυνατότητα να εμπιστεύεται το παιχνίδι και ακόμη να αναγνωρίσει τα μοντέλα συμπεριφορών τα οποία επιτρέπει να «παίζονται» και στη ζωή του. Έτσι να θέλει να το ξαναπαίξει μια άλλη στιγμή για μια άλλη πρόθεση.
Όλο το σύστημα που αναπτύσσεται ακόμη και από την σύνθεση της ομάδας έως τη δυναμική της και την εξέλιξη του παιχνιδιού, είναι σοφά δομημένο από τη συγχρονικότητα που αναπτύσσεται από τη στιγμή που θα αποφασίσει ο παίκτης να δηλώσει τη συμμετοχή του. Η σύνθεση της ομάδας δημιουργεί μια συγκεκριμένη και μοναδική δυναμική, όπως άλλωστε ισχύει σε κάθε ομάδα. Η δυναμική αυτή υποστηρίζεται και ενεργοποιείται από όλη την ομάδα και συνήθως βοηθά στο να υπάρξει μια αλληλεπίδραση που θα φέρει φως και ευλογίες σε κάποια πλευρά της ζωής του καθενός. Όλο το παιχνίδι είναι εξαιρετικά συνεργατικό, και μέσα από την αλληλεπίδραση των παικτών, η ομάδα δημιουργεί κάτι πολύ μεγαλύτερο από το απλό σύνολο των προσωπικών επιθυμιών, προθέσεων και εμπειριών.
Τελικά η συμμετοχή σε μια τέτοια βιωματική εμπειρία είναι μια εκπληκτικά ακριβής αντανάκλαση της ζωής με μια εξαιρετικά σημαντική διαφορά. Διευκολύνει τον παίκτη να αντιληφθεί τη ζωή του με όλη του τη συνείδηση και όχι όπως στην πραγματικότητα κάνουμε αφηνόμενοι λίγο στην τύχη. Από μια μαγική και παράλληλα εσωτερικά εμπνευσμένη διαδικασία, το παιχνίδι παίρνει όλες τις πιθανές εκδοχές της ζωής και τις βάζει σε μια δομή, μέσα στο πλαίσιο της οποίας (δομής) οι παίκτες αντιλαμβάνονται το αν και το πόσο, αυτή η συνειδητή διαβίωση είναι υπαρκτή στη ζωή τους. Το παιχνίδι δουλεύει με το σύνολο, την ολότητα του ανθρώπου. Όχι μόνο με το πνεύμα-ψυχή, ούτε μόνο με την προσωπικότητα, αλλά και με τα δύο. Κυρίως δε με το πώς αυτά τα δύο αλληλοεπηρεαζόμενα, θα μας καταστίσουν ικανούς, να γίνουμε οντότητες που συνεχώς αυξάνουν την επιρροή της προσωπικότητας από την ψυχή.
Ίσως το πιο σημαντικό σημείο που θίγει και πιθανά να δίνει και απαντήσεις, είναι η ατέρμονη αναζήτηση που απασχολεί τους φιλόσοφους για αιώνες, στη σχέση μεταξύ ελεύθερης βούλησης και αιτιοκρατίας.
Ζητούμενο για όλους, παίκτες και μη, να αντιληφθούμε ότι είμαστε εδώ στη Γη από πρόθεση με πρόθεση. Μερικές φορές αυτό ίσως να το βλέπουμε καθαρότερα και τότε είναι που μπορούμε να συν-δημιουργήσουμε με το μεγαλύτερο πλάνο – σχέδιο. Άλλες φορές χανόμαστε στο τέλμα της αβεβαιότητας, της θυμαπάτης, της διαστρέβλωσης, και της αίσθησης του αβοήθητου. Αλλά κάπου, κάπως, αυτή η μεγαλύτερη πρόθεση, η πρόθεση του αρχικού μας σχεδίου που ίσως καταστρώσαμε πολύ πριν έρθουμε στη βίωση, είναι εκεί γύρω και «παίζει μόνη της» και ίσως τελικά παίρνουμε αυτό που αιτηθήκαμε ή αυτό που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε.
Είναι τελικά όλα μέρος του παιχνιδιού της μεταμόρφωσης της προσωπικότητας. Ας συμμετέχουμε ενεργά και με γνώση γνωρίζοντας το τι, το πώς, το γιατί, το πότε συντελέσαμε ή ακόμη και προκαλέσαμε τα γεγονότα του βίου μας. Το «εργαλείο» τούτο μπορεί να βοηθήσει να αντιληφθούμε πως είμαστε μέρος ενός μεγαλύτερου παιχνιδιού με το οποίο αλληλεπιδρούμε και δημιουργούμε την αλήθεια που ζούμε και τελικά να αντιληφθούμε πως ο στόχος μας δημιουργεί την πραγματικότητά μας. Ας μάθουμε να λειτουργούμε συνεργατικά υλοποιώντας το μέγιστο καλό για μας για τους άλλους για τη ζωή.
Ερατώ Χατζημιχαλάκη
Οικογενειακή Σύμβουλος
Transformation Game - Accredited Facilitator
Πηγή: drosostalida
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου