Φιλοσοφική Συμβουλευτική

Συμβουλές που προστατεύουν από την εμφάνιση ψυχικών διαταραχών και, παράλληλα, βελτιώνουν την ποιότητα της καθημερινής μας ζωής (σχέση με τον εαυτό & σχέση με τους άλλους)*

1. Να είστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό σας μόνο όμως όταν αυτός έχει κριθεί και αξιολογηθεί ειλικρινά από εσάς και όχι από άλλους…

2. Μην ταυτίζεστε ποτέ με πρόσωπα ή πράγματα σαν να πρόκειται να τα έχετε απόλυτα «δικά σας» για πάντα…(ο όρος «δικό μου» στη ζωή του ανθρώπου έχει πάντα σχετική έννοια…)

3. Έχετε πάντα υπ’ όψη σας ότι «δεν είναι τα πράγματα που μας ταράζουν (πρόσωπα, γεγονότα, ιδέες κλπ) αλλά η άποψη που έχουμε εμείς γι’ αυτά…»

4. Στο βαθμό που νοιάζομαι για την καλή και υγιεινή θρέψη του σώματός μου, θα πρέπει να νοιάζομαι εξ ίσου (τουλάχιστον) και για την καλή και υγιεινή θρέψη και της ψυχής μου (τον συναισθηματικό μου κόσμο) και του πνεύματός μου (τον πνευματικό ή νοητικό μου κόσμο)…

5. Να προτιμάτε πάντα να κάνετε ό,τι ωφελεί πραγματικά την πολύπλευρη και ενιαία ύπαρξή σας παρά ό,τι σας ευχαριστεί. Και αυτό γιατί το κέρδος του ωφέλιμου της ύπαρξής μου μένει ενώ η ψυχική ευχαρίστηση είναι πάντα πρόσκαιρη…

6. Από την άλλη δε μεριά, μην αποφεύγετε ποτέ τον πόνο (κόπο, στέρηση, στεναχώρια κλπ) χωρίς να δείτε μήπως πίσω από αυτόν υπάρχει τελικά όφελος…

7. Μην απαιτείτε με κάθε τρόπο από τους άλλους πράγματα (υλικά, συναισθηματικά νοητικά) τα οποία αυτοί δεν μπορούν ή δεν θέλουν να σας δώσουν…

8. Αποφεύγετε άσκοπους (μη δημιουργικούς) ανταγωνισμούς και συγκρίσεις με τους γύρω σας…

9. Τέλος, έχετε πάντα στο νου σας ότι, η καλή σας σχέση με τους άλλους περνάει μέσα από τη γνώση και την καλή σας σχέση με τον εαυτό σας…

Η ανάγκη και ο ρόλος του φιλοσοφείν στον άνθρωπο



Το φιλοσοφείν αποτελεί μια βαθιά φυσική (πνευματική) ικανότητα του ανθρώπου. Με αυτήν προσπαθεί, δραστηριοποιώντας τις λογικο-πνευματικές διαδικασίες που διαθέτει, να ξεπεράσει μια προβληματική κατάσταση, εξωτερική ή εσωτερική, φτάνοντας στα βαθύτερα αίτια αυτής, φτάνοντας δηλαδή στην εξ αντικειμένου Αλήθεια (Νομοτέλεια) από την οποία προέρχεται και η οποία διέπει κάθε δημιούργημα και κάθε φαινόμενο.

Ο κάθε άνθρωπος διαθέτει αυτή την ικανότητα από τη στιγμή που θα γεννηθεί σ’ αυτόν τον κόσμο. Όμως και αυτή, όπως και πολλές που αναφέρονται σε διάφορα λειτουργικά επίπεδα και υποστάσεις του (όπως π.χ. το να μιλάει, να περπατάει, να χαίρεται κ.λπ.), υπάρχει σε μια αρχική φάση, σε κατάσταση δυνατότητας. Για να μετεξελιχθεί λοιπόν σε ικανότητα, απαιτούνται ορισμένες προϋποθέσεις (όπως ακριβώς για να βγει ένα πουλάκι από το αβγό, για να γεννήσει ένα μωρό μια γυναίκα κ.λπ.

Χωρίς αυτές τις απαραίτητες προϋποθέσεις η δυνατότητα δεν εξελίσσεται σε λειτουργική ικανότητα. Παραμένει πάντα δυνατότητα. Και ως τέτοια είναι σαν να μην υπάρχει.



Ενδέχεται βέβαια, στην περίπτωση που δεν πληρούνται επακριβώς όλες οι προϋποθέσεις, να υπάρξει μεν μετασχηματισμός της δυνατότητας σε ικανότητα, αλλά αυτός να είναι ελλιπής. Η ικανότητα δηλαδή να χωλαίνει, να έχει κενά, να μην είναι πλήρης.

Πειράματα που έχουν γίνει από “ψυχολόγους” άλλων εποχών σε ζώα έχουν δείξει ότι, εάν δεν δραστηριοποιηθούν βασικές σωματικές λειτουργίες και όργανα, (βάδιση, όραση κ.λπ.) μέχρι μια ορισμένη χρονική στιγμή από τη γέννηση του ζωντανού οργανισμού (κρίσιμη περίοδος), αυτός δεν θα μπορέσει ποτέ να δραστηριοποιήσει αυτές τις λειτουργίες του και τα όργανά του και να “δουλέψουν” αυτά σωστά. Και αυτό, χωρίς να υπάρχει καμία απολύτως βλάβη σ’ αυτά καθαυτά.

Ό,τι δε ισχύει στο σωματικό επίπεδο ενός ζωντανού οργανισμού είναι φυσικό και λογικό, προκειμένου για τον άνθρωπο, να ισχύει ανάλογα και για τις άλλες υποστάσεις του, την ψυχική και την πνευματική.

Αυτό σημαίνει ότι, άμα δεν ερεθιστούν και δεν δραστηριοποιηθούν οι βασικές (φυσικές) λειτουργίες του ανθρώπου, δεν θα μπορέσουν ποτέ αυτές να λειτουργήσουν πλήρως, έως καθόλου, σύμφωνα με τις φυσικές δυνατότητές τους.



Το ίδιο ισχύει αναλογικά και με το ίδιο το Εγώ, τον πυρήνα του ανθρώπου, ως προς τις δύο βασικές δυνατότητές του με τις οποίες “γεννιέται” στον κόσμο, την κρίση και τη βούληση καθώς επίσης και με όλες τις άλλες ιδιαίτερες αρετές και χαρακτηριστικά του.

Αυτό που συντελεί αποφασιστικά στη μετατροπή όλων των βασικών λειτουργιών, γνωρισμάτων και αρετών του ανθρώπου (τρεις υποστάσεις και Εγώ) από το επίπεδο των δυνατοτήτων (σπόροι) σε έκφραση ικανοτήτων (άνθηση, καρποφόρηση), είναι προφανώς ο έγκαιρος και σωστός ερεθισμός και κινητοποίηση αυτών από το περιβάλλον (τρισυπόστατο) στο οποίο ζει ο άνθρωπος.

Στο βαθμό που το τρισυπόστατο περιβάλλον του ανθρώπου στο οποίο αυτός γεννήθηκε και ζει (ιδιαίτερα δε κατά την πρώτη και “κρίσιμη περίοδο” της ζωής του, κατά την οποία συντελείται η φυσική ανάπτυξη όλων των λειτουργιών και των οργάνων του τρισυπόστατου οργανισμού του καθώς επίσης και του ίδιου του Εγώ) καλύπτει, περισσότερο ή λιγότερο, και ανταποκρίνεται στις συγκεκριμένες αναπτυξιακές ανάγκες αυτού του οργανισμού, ανάλογα θα συντελεστεί και η μετατροπή των δυνατοτήτων σε ικανότητες.

Για παράδειγμα, εάν ένας ζωντανός οργανισμός διέθετε μόνον υλική υπόσταση, τότε, για να μετατραπούν οι δυνατότητες αυτής σε ικανότητες και να αρχίσουν να λειτουργούν πλήρως σύμφωνα με τη φύση του, θα αρκούσαν ερεθίσματα μόνον από το υλικό περιβάλλον.



Και οι ικανότητες ενός τέτοιου “μονοδιάστατου” οργανισμού δεν θα μπορούσαν να είναι άλλες από τις δύο θεμελιώδεις ικανότητες που αναπτύσσουν και σφραγίζουν με κάθε τρόπο και μορφή κάθε ζωντανό οργανισμό: την αυτοσυντήρηση και την αναπαραγωγή του είδους.

Η φυσική ιεραρχία εδώ (η οποία σφραγίζει τις λειτουργίες κάθε ζωντανού – φυσικού – οργανισμού) εντάσσει τη δεύτερη ικανότητα στην πρώτη. Η αυτοσυντήρηση δηλαδή θεωρείται η πρώτη από τις βασικές ικανότητες κάθε οργανισμού.

Αυτή εκφράζεται δεχόμενος ο οργανισμός από το περιβάλλον του την κατάλληλη για τις ανάγκες του τροφή (χημικές ουσίες που διαθέτει ήδη ο υλικός οργανισμός-υπόσταση). Η τροφή αυτή δραστηριοποιεί τον υλικό οργανισμό (τις ήδη υπάρχουσες αντίστοιχες χημικές – υλικές – ουσίες) και έτσι αυτός τρέφεται, ζωογονείται. Έτσι αυτοσυντηρείται και εξασφαλίζει την ύπαρξή του στη ζωή. Με άλλα λόγια, ζει.

Προκειμένου όμως για τον άνθρωπο που μας ενδιαφέρει, τον πολύπλοκο και πολυεπίπεδο (πολυδιάστατο) αυτόν ζωντανό οργανισμό, θα πρέπει να δούμε αυτές τις δύο θεμελιώδεις φυσικές δυνατότητες και λειτουργίες που σφραγίζουν κάθε ζωντανό οργανισμό πώς εμφανίζονται στα διάφορα επίπεδά του και ποιες είναι οι αντίστοιχες “τροφές” με τις οποίες έχει ανάγκη απ’ έξω (από το περιβάλλον) για να τραφεί αυτός και να εξασφαλίσει την ύπαρξή του στη ζωή, σε όλα τα επίπεδα και τις μορφές αυτής.



Αρχίζοντας λοιπόν από την πρώτη θεμελιώδη φυσική ικανότητα και λειτουργία κάθε ζωντανού οργανισμού, την αυτοσυντήρηση, στο αμέσως ανώτερο ιεραρχικά επίπεδο ύπαρξης του ανθρώπου ύστερα από το υλικό, στο ψυχικό, η “τροφή” που έχει ανάγκη να πάρει, προφανώς από το αντίστοιχο ψυχικό περιβάλλον στο οποίο ζει, για να συντηρηθεί, είναι αναγκαστικά τελείως διαφορετική από αυτή του υλικού περιβάλλοντος.

Οι πιο “υγιεινές και θρεπτικές τροφές” που θρέφουν με τον καλύτερο τρόπο τον ψυχικό οργανισμό (διεγείρουν δηλαδή τις ήδη υπάρχουσες αντίστοιχες ψυχικές ουσίες που υπάρχουν σε κατάσταση δυνατοτήτων, εξασφαλίζοντας σ’ αυτόν την εύρυθμη φυσική λειτουργία του, τη ζωή του), είναι ό,τι δημιουργεί σ’ αυτόν την κατάσταση της γαλήνης και της χαράς (στην πραγματικότητα είναι δύο όψεις μιας κατάστασης της ψυχής). Αυτή είναι η φυσική (υγιεινή) κατάσταση που πρέπει να διέπει συνεχώς την ψυχή, προκειμένου αυτή, απαλλαγμένη από τις κύριες διαταραχές της, τα πάθη, να “θρέφεται υγιεινά” και με τον καλύτερο τρόπο από το συγκεκριμένο χώρο, έτσι ώστε να εξασφαλίζονται η φυσική λειτουργία της και η ζωή της.

Στο τρίτο επίπεδο ύπαρξης, στο πνεύμα του, η αντίστοιχη “υγιεινή τροφή” (πνευματικές ουσίες) που θρέφει το πνεύμα με τον καλύτερο και τον πιο φυσικό τρόπο και εξασφαλίζει στον άνθρωπο την ακέραιη ύπαρξή του και τη σωστή ζωή του σ’ αυτό το επίπεδο, είναι η κατάσταση της ταπεινοφροσύνης και της νηφαλιότητας. (Και εδώ πρόκειται για τις δύο όψεις μιας κατάστασης.)



Μ’ αυτές τις καταστάσεις το πνεύμα εξασφαλίζει με τον καλύτερο τρόπο την ικανότητά του να αντιλαμβάνεται καθαρά την Αλήθεια τόσο στην ατομική ζωή του, ως πνευματική οντότητα και ύπαρξη, όσο και στην κοινωνική και να ευθυγραμμίζεται (αυτορυθμίζεται) μ΄ αυτή. Εξασφαλίζει δηλαδή πώς πρέπει να ενεργεί και ποιες αποφάσεις πρέπει να παίρνει κάθε στιγμή, αφού στην ιεραρχία του ανθρώπινου οργανισμού αυτό βρίσκεται πιο ψηλά, αυτό είναι που αποφασίζει τελικά και για τον τρόπο ζωής και την τελική τύχη του ανθρώπου.

Και φυσικά, σ’ αυτή την κατάσταση ευρισκόμενο το πνεύμα εξασφαλίζει πάνω απ’ όλα την καλή επικοινωνία με τον εσώτερο εαυτό του, τον πυρήνα του, το Εγώ. Αυτό και μόνον αυτό εξασφαλίζει τη σωστή και επιτυχή ζωή του ανθρώπου σ’ αυτόν τον κόσμο. Εξασφαλίζει δηλαδή το “ζην κατά φύσιν”, αφού μόνον το Εγώ, ο φυσικός αυτός “κυβερνήτης” του ανθρώπου, “γνωρίζει” ακριβώς τόσο το σκοπό της ύπαρξής του σ’ αυτή τη ζωή όσο και τον τρόπο (την “πορεία”) με τον οποίο θα επιτευχθεί αυτός.

Τέλος, αυτό τούτο το Εγώ, ο πυρήνας του πνεύματος και ολόκληρου του ανθρώπου, το καθεαυτό ανθρώπινο ον, εξασφαλίζει τη ζωή του και την ύπαρξή του, με άλλα λόγια “θρέφεται” (από τις αντίστοιχες πνευματικές ουσίες), με το βαθμό αυτογνωσίας του (ή αυτοσυνείδησης) που αποκτά. Αυτό είναι η δύναμή του, η “τροφή” του, αυτό το κάνει να υπάρχει και να ζει περισσότερο (με ποιοτική, δυναμική και όχι με ποσοτική έννοια) και να εκφράζει πιο δυναμικά και καθαρά το θέλω του και έτσι να γίνεται καλύτερα αυτό αντιληπτό από το πνεύμα του, το οποίο προσπαθεί να ευθυγραμμίζεται κάθε στιγμή με αυτό, ευθυγραμμίζοντας ταυτόχρονα και τις λειτουργίες των υπόλοιπων υποστάσεών του.



Αυτή η “υπόδειξη”, η οποία αποτελεί τον αντικειμενικό σκοπό της ζωής του στον κόσμο, δίδεται στον άνθρωπο κατά κύριο λόγο από μέσα του, από το βαθύτερο σημείο της ύπαρξής του, από το Εγώ, κάθε στιγμή της ζωής του σ’ αυτόν τον κόσμο, στο βαθμό (ένταση) που μπορεί, που του επιτρέπουν δηλαδή οι δυνάμεις του. Ταυτόχρονα όμως του δίδεται και απ΄ έξω, από την αρχή της εμφάνισής του στη γη και σε κάθε εποχή, με διαφόρους τρόπους μέσω “ξεχωριστών”, εκλεκτών ανθρώπων” (οδηγών του ανθρώπου).

Όσον αφορά τη δεύτερη θεμελιώδη φυσική ικανότητα και λειτουργία του, την αναπαραγωγή (του είδους του), στον υλικό οργανισμό (υπόσταση) του ανθρώπου, αυτή επιτυγχάνεται με το γνωστό κοινό τρόπο που γινόταν ανέκαθεν από κάθε ζωντανό οργανισμό. Με την προσφορά δηλαδή (“προικοδότηση”) γενετικού υλικού στο “θυγατρικό” από τα δύο “μητρικά” γένη, το άρρεν και το θήλυ, στα οποία διακρίνεται και από τα οποία συντίθεται κάθε ζωντανός οργανισμός.

Αυτή η ίδια αναπαραγωγική δραστηριότητα στην υλική υπόσταση του ανθρώπου ασκούμενη ενισχύεται, “θρέφεται” και λειτουργεί αυτομάτως σ’ αυτό το επίπεδο. Η ομαλότητα αυτής της λειτουργίας (ικανότητας) εδώ, εάν δεν συντρέχουν εγγενείς λειτουργικές διαταραχές και ανωμαλίες, δύσκολα διαταράσσεται.

Στο επόμενο ιεραρχικά επίπεδο του ανθρώπου, στην ψυχή, η “αναπαραγωγική δραστηριότητα” συντελείται στο βαθμό που έχει καλυφθεί επιτυχώς η πρώτη θεμελιώδης λειτουργία και ικανότητα της ψυχής, όπως αναφέρεται πιο πάνω. Η “νέα ύπαρξη” που γεννιέται από την ένωση δύο “ψυχικών σωμάτων” είναι του αντίστοιχου επιπέδου. Είναι δηλαδή μια ψυχική ύπαρξη (οντότητα), ψυχικής προφανώς υφής, η οποία “ζει” (υπάρχει) στο ψυχικό περιβάλλον ανεξάρτητα από τις “μητρικές οντότητες” που το γέννησαν.



Ανάλογη είναι και η κατάσταση στο πνεύμα. Η αναπαραγωγική δραστηριότητα και εδώ, η οποία είναι ανάλογη της λειτουργικής ικανότητας που επετεύχθη στην πρώτη θεμελιώδη λειτουργία και ικανότητα του πνεύματος, εμφανίζει, “γεννά” μια νέα ύπαρξη (οντότητα, ιδεομορφή) πνευματικής υφής στον αντίστοιχο πνευματικό κόσμο (περιβάλλον). Αυτή, όπως και οι προηγούμενες, ζει και κινείται ανεξάρτητα από τις μητρικές (γεννητορικές). [ Σημ. Ο όρος “μητρικές” εδώ, τόσο στο πνευματικό όσο και στο ψυχικό επίπεδο, διαφοροποιείται από την έννοια που δίδεται στο υλικό επίπεδο με το φυλετικό διαχωρισμό αυτών σε άρρεν και θήλυ. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να είναι ταυτόχρονα άρρεν και θήλυ στοιχείο. Άρρεν για τους άλλους (με το να τους “γεννά”, να τους εμπνέει ιδέες και αισθήματα…), και θήλυ για τον εαυτό του, (“γεννά” ο ίδιος ιδέες ή αισθήματα που του ενέπνευσαν κάποιοι άλλοι, πρόσωπα ή μη, από το περιβάλλον του.)

Μέσα σ’ αυτό το συνεχές “γίγνεσθαι” κάθε οντότητα, σε οποιοδήποτε από το τρισυπόστατο περιβάλλον (κόσμο) και αν βρίσκεται, μέσα από την κυκλική τροχιά της ύπαρξής της, (γέννηση, ωρίμανση, θάνατος), υπηρετεί την αέναη εξελικτική πορεία των “δημιουργικών δυνάμεων” οι οποίες “αντιμάχονται” τις “άλλες” παγκόσμιες δυνάμεις, τις ενάντιες των πρώτων, τις “καταστρεπτικές” ή αρνητικές.

Η “Δύναμη” με την οποία οι δημιουργικές δυνάμεις του Σύμπαντος δημιουργούν, ζωογονούν, θρέφουν (συντηρούν) και συνέχουν κάθε δημιούργημά τους, (κάθε τι που υπάρχει στη φύση), με την οποία τελικά δημιουργούν (γεννούν) ζωή παντού, έχει πάρει από τον άνθρωπο ένα πολύ κοινό όνομα και, ταυτόχρονα, το περισσότερο παρεξηγημένο από αυτόν. Πρόκειται για την Αγάπη.



Ό, τι και να πει κάποιος γι’ αυτή την κατάσταση (και πολλοί έχουν προσπαθήσει να την προσεγγίσουν, να την περιγράψουν και να τη χαρακτηρίσουν σε διάφορες εποχές), δεν πρόκειται ποτέ να την ορίσει. Αντιθέτως, όσο προσπαθεί ο άνθρωπος να την περιγράψει και να την ορίσει, τόσο τη διαστρεβλώνει και, τελικά, την καλύπτει, την περιορίζει, αφού θεωρεί ότι ανήκει πότε στο υλικό, πότε στο ψυχικό και πότε στο πνευματικό επίπεδο (υπόσταση) στον άνθρωπο. Αυτή όμως “δεν είναι πουθενά, ταυτόχρονα όμως είναι και παντού”, αφού ταυτίζεται με αυτές τις “δυνάμεις” που είναι ασύλληπτες από την ανθρώπινη διάνοια. Μόνο βιωματικά (εγωικά) μπορεί να τις “δει” και να τις “γνωρίσει” κάποιος. Το ίδιο ακριβώς ισχύει επομένως και για την Αγάπη…

Ξαναγυρίζοντας στο κεντρικό θέμα αυτού του κεφαλαίου, για την ανάγκη και το ρόλο τού “φιλοσοφείν” στον άνθρωπο, μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας ότι, σε κάθε εποχή της ιστορίας του ανθρώπου, οι “λίγοι” ήταν πάντα εκείνοι που είχαν αναπτύξει την ικανότητα αυτή, ικανότητα καθαρά πνευματική. Οι “πολλοί” κάλυπταν τη βαθιά ανάγκη που είχε πάντα ο άνθρωπος, προικισμένος από τη φύση, για υπέρβαση του γήινου εαυτού του και της γήινης ζωής του, κατά κύριο λόγο μέσω της πίστης. .

Η δυνατότητα δηλαδή αυτή του “φιλοσοφείν”, της πνευματικής δηλαδή έρευνας της (μέσω των λογικών διαδικασιών) Αλήθειας, δεν είχε αναπτυχθεί το ίδιο σε όλους. Δεν είχε δηλαδή μετεξελιχθεί εξίσου σε όλους σε ικανότητα. Η ελλιπής και ατελής πνευματική ανάπτυξη (ωρίμανση) σύμφωνα με τα παραπάνω και η απαλλαγή αυτού του “χώρου” από ξένες και αρνητικές επιβαρύνσεις (όπως ψυχικά πάθη, νοοτροπίες, κ.λπ.) δεν επέτρεπαν στις λογικές δυνατότητες να δραστηριοποιηθούν ελεύθερα. Έτσι, αναπόφευκτα, και οι “συλλήψεις” του ανθρώπου (γεννήσεις) στον πνευματικό χώρο, σύμφωνα με τα παραπάνω, ήταν ελλιπείς. Όχι δηλαδή σαφείς και αληθινές, (πραγματικές ιδέες-οντότητες). Και επειδή “ενός κακού μύρια έπονται”, είναι φυσικό αυτές να “γεννούν” με τη σειρά τους ακόμα πιο μπερδεμένες και ανυπόστατες ιδέες- “τέκνα” κ.ο.κ.



Έτσι, σιγά σιγά οι άνθρωποι, κάτω από τη φυσική πνευματική ανάγκη για έρευνα και γνώση της Αλήθειας, οδηγούμενοι από άτομα ουσιαστικά ακατάλληλα (ανέτοιμα, ανίκανα) γι’ αυτή τη “δουλειά”, έβγαζαν συμπεράσματα και δέχονταν “Αλήθειες” (π.χ. για τη φύση, για την προέλευση και τον προορισμό του ανθρώπου κ.λπ.) που είχαν μικρή ή καμία σχέση με την πραγματικότητα, εγκλωβισμένοι στην κατάσταση της πλάνης. Αποτέλεσμα αυτής της πλάνης ήταν ο άνθρωπος να απομακρύνεται συνεχώς από την Αλήθεια, όχι μόνο θεωρητικά (φιλοσοφικά), αλλά κυρίως στην πράξη, στην καθημερινή ζωή του, αφού ο καθένας, ασυνείδητα, ζει τελικά σε όλες της πτυχές της ζωής του σύμφωνα με αυτό που πιστεύει και δέχεται ως αληθινό.

Σε ανάλογη θέση βρισκόταν και η πίστη του, η συμπληρωματική και εξίσου βαθιά με την πρώτη ανάγκη και δυνατότητά του, η οποία καλύπτει (συμπληρώνει) ό,τι δεν μπορεί να κατανοήσει ο άνθρωπος με το πνεύμα του (λογικές διεργασίες).

Ουσιαστικά, σ’ αυτή την κατάσταση ο άνθρωπος, μη βρίσκοντας καμία ικανοποίηση των υπερβατικών αναγκών του και καμία ωφέλεια με τη δυνατότητα αυτή που έχει να φιλοσοφεί, τόσο στην υλική ζωή του όσο και στην ψυχική και την πνευματική, άρχισε σταδιακά να την εγκαταλείπει και να μην την ασκεί. Το ίδιο και για τον ίδιο λόγο έκανε και εκείνος που χρησιμοποιούσε περισσότερο για κάλυψη των ίδιων αναγκών με τον πρώτο τη δυνατότητα της πίστης (…στην Αλήθεια).

Αυτό ήταν μια αναπόφευκτη, ασυνείδητη αντίδραση του ανθρώπου, αφού έβλεπε εκ των αποτελεσμάτων (από την ποιότητα δηλαδή της ζωής που ζούσε) ότι τόσο με τη λογική έρευνα της Αλήθειας όσο και με την πίστη του σ’ αυτή δεν οδηγούνταν τελικά πουθενά. Η εσωτερική ανάγκη του για υπέρβαση έμενε μετέωρη.



Έτσι, ο άνθρωπος μεταμορφώνεται σταδιακά και αρχίζει να λειτουργεί πνευματικά (και κατ’ επέκταση να ζει ανάλογα και τη ζωή του) άλογα και παράλογα, απομακρυνόμενος τελείως από την πνευματική δυνατότητα του φιλοσοφείν και μέσα από αυτήν την κατάσταση να διαμορφώνει τις “αλήθειες” του.

Το ίδιο αντίστοιχα συμβαίνει και σ’ εκείνους που κάλυπταν τις υπερβατικές ανάγκες τους κατά κύριο λόγο μέσω της πίστης (στην Αλήθεια). Αυτοί εδώ ή πιστεύοντας σε μια Αλήθεια πλανερή ή λειτουργώντας αντιδραστικά αυτοχαρακτηρίζονταν “άπιστοι”, δηλαδή πίστευαν ότι δεν υπάρχει αντικειμενική Αλήθεια… (Και αυτή βεβαίως η “θέση” αποτελεί πίστη. Μια πίστη όμως που είναι πλανερή…)

Ο σύγχρονος άνθρωπος, ο μέσος άνθρωπος-μέλος των σύγχρονων “δυτικών” κοινωνιών, σιγά σιγά έχει μεταμορφωθεί σε μια καταναλωτική και ηδονοθηρική ύπαρξη και απομονωμένος από τους γύρω του, ενδιαφέρεται μόνο για τη δική του υλική ευημερία και ευχαρίστηση, για τις οποίες ασχολείται ασταμάτητα (μηχανικά) νύχτα και μέρα, δείχνει να έχει χάσει αυτές τις έμφυτες δυνατότητές του για υπέρβαση.

Με άλλα λόγια, με τη ζωή που έχει διαμορφώσει, δείχνει να τις έχει αυτές προσαρμόσει και να τις έχει θέσει στην υπηρέτηση του μοναδικού στόχου που, εν γνώσει του (ευρισκόμενος εν πλάνη) ή εν αγνοία του, έχει βάλει στη ζωή του: την προαγωγή και τη βελτίωση της εξωτερικής (υλικής) ζωής του, αδιαφορώντας όχι μόνο για τη ζωή και τις ανάγκες των γύρω του, αλλά και για την κατάσταση που υπάρχει στη δική του εσωτερική ζωή.



Τόσο η έμφυτη δυνατότητα του φιλοσοφείν όσο και εκείνη της πίστης έχουν ουσιαστικά εκφυλιστεί και έχουν μετουσιωθεί σε μία συνεχή αγωνία, άγχος και ένταση των ψυχικών και των πνευματικών δυνάμεών του για την επίτευξη αυτού και μόνο του στόχου. Ενός στόχου που σύμφωνα με τη Φιλοσοφική Ψυχολογία και Ψυχοθεραπεία φανερώνει την ουσιαστική ανυπαρξία του πραγματικού Εγώ, του “φυσικού κυβερνήτη” της ανθρώπινης ύπαρξης. Στη θέση δε αυτού έχουν αναρριχηθεί και καθοδηγούν το “ανθρώπινο σκάφος” τα διάφορα ατελή, ασυνείδητα και διαχωριστικά εγώ (ψευτο-εγώ) των υποστάσεών του. Αυτά, προσπαθώντας να επικρατήσει το ένα έναντι των άλλων, οδηγούν τον άνθρωπο (“σκάφος”) πότε από εδώ και πότε από εκεί, προσπαθώντας να καλύψει το καθένα, ευρισκόμενο στην “εξουσία” (στο “πηδάλιο”), τις δικές του επιδιώξεις και στόχους (υπέρμετρη φιλοδοξία, πλεονεξία, ηδονοθηρία, αναισθησία στον πόνο και στα προβλήματα του άλλου κ.λπ) που αποσκοπούν στην κάλυψη στιγμιαίων και ατομικών (εγωιστικών) υλικών αναγκών, αναγκών δηλαδή της εξωτερικής ζωής του, οι οποίες δεν έχουν ουσιαστικά καμία σχέση με τους πραγματικούς στόχους και τις ανάγκες του ανθρώπου. Καμία σχέση δηλαδή με το πραγματικό συμφέρον του αληθινού εαυτού του.

Ακόμα όμως και σ’ αυτή την κατάσταση ευρισκόμενος ο άνθρωπος, με ουσιαστικά ανύπαρκτο (αδύναμο) το Εγώ του, αυτό εξακολουθεί στο βάθος του να “ζει”, να “σιγοκαίει η φλόγα του”… Τούτο γίνεται έκδηλο όταν στον κάθε άνθρωπο που ζει μια ζωή τελείως πλανεμένη, καθοδηγούμενη από τα διάφορα ψευτο-εγώ του, έρχονται πάντα κάποιες στιγμές-ευκαιρίες, έστω και φευγαλέα, που νιώθει ότι “κάτι δεν πάει καλά στη ζωή του” -ότι δεν είναι ευχαριστημένος από τον εαυτό του και από το τρόπο που ζει- και προσπαθεί από “κάπου να πιαστεί” για να την αλλάξει…



Η ανάγκη για να ξαναζωντανέψει και να επαναδραστηριοποιήσει και πάλι τις βασικές υπερβατικές δυνατότητες που διαθέτει, τη δυνατότητα του φιλοσοφείν υγιώς και τη δυνατότητα της υγιούς πίστης, αφού τις αποκαθάρει και τις απαλλάξει από κάθε ξένο και πλανερό στοιχείο, είναι, κυριολεκτικά για την ύπαρξή του, ζωτικής σημασίας.

Και αυτό μπορεί να γίνει μόνον εάν βοηθήσει αποτελεσματικά το “ημιθανές” Εγώ του να αναστηθεί. Να δραστηριοποιηθεί δηλαδή και να αναλάβει τη “φυσική θέση του” (τη θέση του “κυβερνήτη”), εκδιώκοντας βίαια (δυναμικά) τα διάφορα ψευτοεγώ του (ό,τι δηλαδή δεν είναι), τους“εμπόρους και αργυραμοιβούς” που έχουν μετατρέψει τον ιερό χώρο του σε “χώρο εμπορίου”πρόσκαιρων απολαύσεων και πονηρών συναλλαγών…


Πηγή: antikleidi