Μια φορά κι έναν καιρό, ο άνθρωπος βγήκε έξω μια ξάστερη νύχτα, κοίταξε ψηλά και ρώτησε το Σύμπαν.
- Σύμπαν, τί να ζητήσω για να είμαι πάντα ευτυχισμένος; Ποιο είναι εκείνο που όταν το ζητήσω θα νιώθω πληρότητα εσωτερική, πληρότητα στον υλικό κόσμο και θα είμαι πάντα σε γαλήνη και ηρεμία;
Και το Σύμπαν έγινε ένα μεγάλο μάτι και κοίταξε τον άνθρωπο χαμογελώντας.
- Ζήτησε να νιώθεις συνεχώς ανιδιοτελή αγάπη.
Ο άνθρωπος σκέφτηκε για λίγο τη ζωή του. Υπήρχαν πολλά πράγματα που του έλειπαν και το να νιώθει ανιδιοτελή αγάπη δε του φάνηκε ιδιαίτερα χρήσιμο.
- Μα πώς να νιώθω ανιδιοτελή αγάπη όταν προσπαθώ να βγάλω χρήματα για να ζήσω, όταν η ψυχή και το σώμα λαχταρά για έναν σύντροφο και όταν οι περισσότεροι άνθρωποι με τους οποίους χρειάζεται να έχω επαφή στην καθημερινότητά μου, με κουράζουν και πολλές φορές με πληγώνουν; Μόνο αν τακτοποιήσω τον υλικό μου κόσμο, θα είμαι ήσυχος για να εργαστώ στο να νιώσω ανιδιοτελή αγάπη.
Το Σύμπαν χαμογέλασε.
- Τί θες να ζητήσεις;
- Να νιώθω πάντοτε πληρότητα στη ζωή μου.
Και το Σύμπαν απάντησε.
- Κι έτσι είναι.
Ο άνθρωπος ένιωσε ευχαριστημένος που πήρε αυτή την απάντηση και γεμάτος χαρά, συνέχισε τη ζωή του.
Συνέχισε να σημειώνει τους στόχους που ήθελε να πετύχει και εργαζόταν πολύ για να τα καταφέρει, έψαχνε να βρει έναν σύντροφο για να μοιραστεί τη ζωή του μαζί του, διαλογιζόταν για να νιώσει το Σύμπαν και διάβαζε πνευματικά βιβλία κι έβρισκε σε αυτά παρηγοριά και ανακούφιση.
Η ζωή του ήταν γεμάτη συναισθήματα, θετικά και αρνητικά. Πότε ένιωθε μεγάλη ευφορία και αγάπη για όλο τον κόσμο και άλλοτε βυθιζόταν στην απελπισία και στη μοναξιά. Κάποιες φορές ένιωθε έντονα το συναίσθημα πως θέλει να παρατήσει τη ζωή του και να πεθάνει αλλά κάθε φορά που ερχόντουσαν χρήματα από τη δουλειά του και αγόραζε υλικά αγαθά, τα ξεχνούσε όλα κι ένιωθε πληρότητα. Όταν αισθανόταν άσχημα, ζήταγε από το Σύμπαν να του δώσει την πληρότητα που του είχε υποσχεθεί και όταν αισθανόταν καλά, ευχαριστούσε το Σύμπαν που είχε ανταποκριθεί και αισθανόταν ευγνωμοσύνη. Και η ζωή του συνεχιζόταν με αυτό τον ρυθμό.
Είχε ξεχάσει τη συμβουλή του Σύμπαντος να ζητήσει απλά να νιώθει ανιδιοτελή αγάπη και παραδομένος ολότελα στο όνειρο της ανθρώπινης εμπειρίας, έφτασε σε ένα σημείο που η δουλειά του σταμάτησε να του φέρνει χρήματα και δεν είχε άλλο τρόπο να ζήσει. Και τα πράγματα χειροτέρεψαν κι άλλο όταν η τράπεζα του πήρε το σπίτι, οι φίλοι τού γύρισαν την πλάτη και όλη του η ζωή περιορίστηκε στο μικρό δωμάτιο της μητέρας του, ζώντας και οι δυο τους με μία πενιχρή σύνταξη.
Ένιωσε θυμό για το Σύμπαν γιατί είχε ζητήσει πληρότητα στη ζωή του και δεν του την είχε δώσει. Αλλά ένα βράδυ, εκεί που έκλαιγε για όλα όσα έχασε αλλά κουράστηκε να νιώθει θυμό για το Σύμπαν, για πρώτη φορά αναρωτήθηκε πώς θα ήταν η ζωή του αν είχε ζητήσει να νιώθει συνεχώς ανιδιοτελή αγάπη. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα κι έκανε παγωνιά αλλά ο άνθρωπος σηκώθηκε από το στενό του κρεβάτι και ανέβηκε στην ταράτσα της πολυκατοικίας. Η παγωνιά έκανε τα αστέρια να μοιάζουν κρυστάλλινα, φέγγοντας πάνω από τα φώτα της πόλης.
- Σύμπαν, έκανε με φωνή τρεμάμενη πνίγοντας έναν λυγμό, ζήτησα να έχω πληρότητα στη ζωή μου και σαν αντάλλαγμα η ζωή μου καταστράφηκε. Γιατί;
Το Σύμπαν έγινε ξανά ένα μεγάλο μάτι και κοίταξε τον άνθρωπο με στοργή.
- Πήρες ακριβώς αυτό που ζήτησες. Πληρότητα της ανθρώπινης εμπειρίας.
- Μα όταν τα έχασα όλα; Πληρότητα ήταν αυτό;
- Φυσικά. Η ανθρώπινη εμπειρία εμπεριέχει τα πάντα, όλα όσα θεωρούνται αρνητικά και θετικά… η πληρότητα έρχεται από όλες τις πλευρές της ύλης.
- Αν είχα ζητήσει πληρότητα μόνο για τα θετικά;
- Η ζωή σου θα έπρεπε να αποστειρωθεί από τις εμπειρίες και τα γεγονότα θα σε οδηγούσαν στο να βρίσκεσαι σε κάποιο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση. Θα βρισκόσουνα σε σύνδεση με μια διάσταση που δίνει μόνο θετικά συναισθήματα που όμως δε θα μπορούσες να εκφράσεις με το σώμα σου παρά μόνο να τα παρακολουθείς.. μέχρι το φυσικό σου σώμα να πεθάνει.
Ο άνθρωπος δεν περίμενε αυτή την απάντηση.
- Βρίσκεσαι μέσα σε ένα όνειρο που δεν μπορείς να ελέγξεις, συνέχισε το Σύμπαν. Το να ζητάς πληρότητα από τον υλικό κόσμο που είναι τόσο μεταβλητός όσο και οι άνθρωποι… είναι σα να ζητάς από τον ήλιο να μην καίει. Η φύση του ήλιου είναι να προσφέρει θερμότητα και φως… Η φύση του υλικού κόσμου είναι να προσφέρει το όνειρο του διττού κόσμου… μια μεγάλη ψευδαίσθηση.
Ο άνθρωπος σκέφτηκε για λίγο.
- Αν είχα ζητήσει να νιώθω ανιδιοτελή αγάπη, τί θα είχε συμβεί;
Το μεγάλο μάτι του Σύμπαντος έμοιαζε να χαμογελάει.
- Το να νιώθεις και να είσαι ανιδιοτελή αγάπη και μόνο αυτό, θα σε ξυπνήσει. Σημαίνει πως ένα μακρύ ταξίδι γεμάτο εσωτερικές αλλαγές, έφτασε στο τέλος του.
- Ο υλικός μου κόσμος θα αλλάξει στη ζωή μου;
- Όταν παραιτηθείς από την επιθυμία να νιώθεις συγκεκριμένα συναισθήματα και να αποκτάς υλικά αγαθά, όταν σταματάς να ελπίζεις πως τα πράγματα θα καλυτερέψουν στην ύλη, όταν σταματήσεις να ζητάς πράγματα που θα διευκολύνουν τη ζωή σου… εσύ θα αλλάξεις απέναντι στην ύλη και όχι η ίδια η ύλη. Η ύλη κάνει τη δουλειά της: η ίδια της η φύση είναι να σου προσφέρει με το ένα χέρι και να σου παίρνει με το άλλο, προκειμένου να τρέχεις ξωπίσω της.
Ο άνθρωπος έμεινε για λίγο σιωπηλός.
- Και ποιος θα φροντίσει τις υλικές μου ανάγκες;
- Εγώ θα τις φροντίσω.
Ο άνθρωπος χαμογέλασε για πρώτη φορά στο Σύμπαν, νιώθοντας την καρδιά του γεμάτη ζεστασιά.
- Και πώς να αρχίσω;
Το Σύμπαν χαμήλωσε την ενέργεια του και αγκάλιασε σαν ομίχλη τον άνθρωπο σε σχήμα καρδιάς.
- Να θυμάσαι πως οτιδήποτε νιώθεις, αγγίζεις και βλέπεις, θετικό ή αρνητικό… δεν υπάρχει. Και όλα θα είναι μια χαρά στον κόσμο σου…
Copyright © Έλενα Έρα
Πηγή: elenaera
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου