Γιατί μας εγκαταλείπουν σήμερα;
Ανέκαθεν, οι μυημένοι ενδιαφέρονταν για τις μέλισσες, καθώς αποτελούν εικόνα μιας πνευματικής πραγματικότητας γεμάτης μυστήρια και ομορφιά. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι αποκαλούσαν τον Φαραώ τους «η Μέλισσα» διότι είχαν επίγνωση της μεγάλης σοφίας που αυτή και το μελίσσι ενσάρκωναν. Κατ’ εικόνα της βασίλισσας του μελισσιού, ο Φαραώ αναπαριστούσε τον κινητήρα που έκανε να δονείται όλο το έθνος, οδηγώντας το προς την ευημερία. Ήταν ο φορέας του σπόρου που μπορούσε να διασφαλίσει την ευημερία και την υγεία της συλλογικότητας. Αυτά τα όντα ζούσαν μέσα στη συνείδηση της ενότητας και του λεπτοφυούς των κόσμων. Κατανοούσαν πως πίσω από τη μέλισσα ζει μια Θεότητα φορέας των κλειδιών που ανοίγουν στον άνθρωπο τις πύλες της αθανασίας. Σε αυτό η μέλισσα ήταν τιμημένη και σεβαστή, όπως πρέπει να είναι μια Θεότητα.
Η σοφία του αληθινού ανθρώπου άρχισε να εξαφανίζεται όταν έπαψε να βλέπει τα ορυκτά, τα φυτά, τα ζώα ως αδελφούς του και αδελφές του αλλά σαν κατώτερα όντα προς εκμετάλλευση. Μέσα στον κόσμο του, ο άνθρωπος προβάλλει πάνω στις μέλισσες τις ιδέες του για αποδοτικότητα, κερδοφορία, παραγωγικότητα καθώς επίσης την ιδέα της υπεροχής της ανθρώπινης ύπαρξης. Όμως η ασέβεια προς τους οικουμενικούς νόμους έχει συνέπειες. Οι μέλισσες έχουν αρχίσει να μας εγκαταλείπουν και σημάνουν το τέλος με το μήνυμά τους, λέγοντας ξεκάθαρα πως δεν είναι η κάθε λογής μόλυνση που τις σκοτώνει, αλλά η εξατομίκευση του ανθρώπου όντος που διαχωρίστηκε από το σύνολο.
Ο άνθρωπος αναζητά αιτίες και λογικές ερμηνείες για τις ανισορροπίες που ο ίδιος έχει δημιουργήσει μέσα από τις σκέψεις του, τις αντιλήψεις του, τις πράξεις του. Πίσω όμως από όλες τις εμφανείς αιτίες που έχουν δοθεί μέσα από μελέτες ,στατιστικές, επιστημονικά ονόματα αυτά τα μικρά όντα-φορείς μηνυμάτων μας δίνουν τη δικιά τους εξήγηση: Για τις μέλισσες που εργάζονται ακατάπαυστα , συνεχώς μέσα στη χαρά της υπηρεσίας, η καθεμία στη θέση της, στην αποστολή της, για το κοινό Αγαθό, το Όλον, την κοινότητα, η αντίληψη της ατομικότητας που έχει αναπτύξει ο άνθρωπος είναι κάτι το ασύλληπτο.
Οι μέλισσες δε μπορούν να αναπνεύσουν μέσα σε έναν κόσμο ατομικότητας. Αναπνέουν με ανώτερους αγγελικούς κόσμους, και η εξαφάνισή τους είναι η αντανάκλαση της αποσύνδεσής μας από την αγνή και απλή ζωή. Μέσα στη φύση, δεν υπάρχει παρά τελειότητα και ομορφιά για εκείνον που ξέρει να κοιτάζει με τα μάτια του πνεύματος. Η ανώτερη διάνοια των μελισσών μάς παραδίδει ένα μήνυμα υψίστης σημασίας, αυτό της κοινότητας. Με την αφοσίωσή της, τις τελετουργίες της, όλον τον τρόπο που ζει ως συλλογικό άτομο του οποίου η μοναδική θέληση είναι να εργάζεται για το καλό του μελισσιού, η μέλισσα είναι φορέας ενός θησαυρού διδασκαλιών. Κανονίζει και εξισορροπεί τον κόσμο, όπως ακριβώς το κάνει και στο εσωτερικό του μελισσώνα. Η δόνηση του πετάγματός της κρύβει ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια, αυτό του ΟΜ, του βασικού ήχου της ζωής, επάνω στον οποίον τοποθετούνται όλες οι αρμονικές. Το ΟΜ είναι η απαλότητα του ιερού θηλυκού που φέρει στο κόρφο του όλα τα όντα και τους επιτρέπει να ανθίσουν προς το πιο ευγενές πεπρωμένο τους.
Σήμερα οι άνθρωποι οδηγούνται σε μια ακραία μορφή ατομικότητας φθάνοντας στο σημείο να ξεχνάνε τις οικογένειες τους, τους κοντινούς τους , δεν σκέφτονται πλέον για το κοινό συμφέρον αλλά ουσιαστικά για το δικό τους. Ο άνθρωπος όντας δημιουργός, απελευθερώνει γύρω του μια αναπνοή που σβήνει τις αξίες της κοινότητας, θεμέλιο της ζωής των μελισσών. Έτσι, ανίκανος να ζει πλέον με αυτές τις αξίες, οδηγεί τις μέλισσες στο να εγκαταλείψουν τη γη. Ο άνθρωπος αναζητά με κάθε μέσο να μην αισθάνεται εξαρτημένος από κανέναν. Η επιθυμία του να είναι εντελώς ανεξάρτητος, τον περιχαρακώνει σε έναν κόσμο μέσα στον οποίο παριστάνει τον κυρίαρχο. Όμως πίσω από αυτήν την επιθυμία, υπάρχει μια διάνοια που θέλει να απομονώσει τον άνθρωπο, να τον αποδυναμώσει και να αδράξει το πεπρωμένο του.
Από τις απαρχές οι μέλισσες ζούσαν με τον άνθρωπο για να τον μεταμορφώνουν. Είχαν μαζί του μια σχέση μέσα στους αιθέρες. Μπορούσαν να ταξιδεύουν και να μετασχηματίζουν κάθε τι που εκπορευόταν από αυτόν. Του πρόσφεραν αυτό που προσφέρουν σήμερα στα λουλούδια, μια ολική μεταμόρφωση έως την απτή πραγματικότητα. Σε ανταπόδοση οι άνθρωποι καλούσαν και τιμούσαν τους ανώτερους κόσμους και υπήρχε έτσι μια τροφή που ανταλλασσόταν από τον ένα κόσμο στον άλλο, μια ισορροπία ανάμεσα στις προσφορές, στις ανταλλαγές με αποτέλεσμα όλοι οι κόσμοι να μπορούν να θρέφονται.
Οι μέλισσες, προσφέροντας γενναιόδωρα στον άνθρωπο τον καρπό της αλχημιστικής εργασίας τους, κάνουν ουσιαστικά μια προσφορά προς τους Θεούς. Τον διδάσκουν πώς να μεταμορφώνεται και να πετά προς το αληθινό του είναι κάνοντας να κυλήσει το μέλι, «το νέκταρ των θεών» επάνω στη γη. Έχοντας για τροφή τους το αδιάφθορο των αγνότερων ουσιών της ζωής, η μέλισσες μπορούν να τις μεταμορφώνουν, με το ίδιο τους το σώμα, σε ευημερία για όλους.
Και ο άνθρωπος; Mε ποιά τροφή τρέφεται; Ποιες είναι οι σχέσεις του, οι συμμαχίες του; Αυτή η τροφή, σε τι εξυπηρετεί το κοινό Αγαθό και τις μελλοντικές γενιές; Ορίστε ερωτήματα που οι μέλισσες μας καλούν να θέσουμε στον εαυτό μας. Οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις θα καθορίσουν το πεπρωμένο μας: Είτε δεν θα μείνει τίποτε από το πέρασμά μας, είτε θα κάνουμε κάτι να ανθίσει η γη και να χαμογελάσουν οι μέλισσες.
Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν; Είναι θεμελιώδες να δημιουργήσουμε χώρους απομακρυσμένους από τους ανθρώπους ώστε οι μέλισσες να μπορέσουν να συνεχίσουν να ζουν, εφόσον είναι οι ιδέες των ανθρώπων που τις δηλητηριάζουν και τις σκοτώνουν. Σύντομα οι μέλισσες καθώς και οι ανώτεροι κόσμοι θα απομακρυνθούν από τον άνθρωπο. Εναπόκειται σε εμάς να διατηρήσουμε τις αισθήσεις μας ανοιχτές, να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, να ανοίξουμε ένα νέο μονοπάτι και να δημιουργήσουμε έναν άλλο κόσμο όπου όλα τα όντα θα είναι καλοδεχούμενα και θα τυγχάνουν σεβασμού.
Αυτό είναι το μονοπάτι μιας Παράδοσης Φωτός. Ας υψωθούμε και ας στηρίξουμε επίσης αυτούς που διαφυλάσσουν την παραδοσιακή βιολογική μελισσοκομία, τις προγονικές αξίες του σεβασμού και της αρμονίας με τη Μητέρα-Γη. Είθε μακριά από τον κόσμο των ανθρώπων, οι μέλισσες να μπορέσουν να ζήσουν. Είθε οι μέλισσες να μπορέσουν εκ νέου να λάβουν το σεβασμό που τους ανήκει και είθε εμείς να μπορέσουμε να θυμηθούμε την ιερή πράξη του ανάμματος ενός φυσικού κεριού μέλισσας ως μια προσφορά προς τους ανώτερους κόσμους. Μια πράξη που καθίσταται πιθανή χάρη στο έργο αγάπης και γενναιοδωρίας αυτών των εξαιρετικών όντων που αναπνέουν με τους Αγγέλους.
Olivier Manitara
Πηγή: Vertu Essenia-Οικολογία και Πνεύμα, drosostalida
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου