ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ (μέρος 15ο) - Τεκτονισμός

Η συνέχεια της ιστορίας του Τεκτονισμού από το προηγούμενο άρθρο και στο επόμενο μέρος ο Τεκτονισμός την Ελλάδα...

Από τις αρχές του 17ου αι. ο Τεκτονισμός εισέρχεται σε μία φάση μεγαλύτερης δημοσιότητας κι έτσι αρχίζουν να υπάρχουν καταγραφές για τις Τεκτονικές συναντήσεις σε πολλές πόλεις της Σκωτίας. Τι συνέβη; Υπάρχουν δύο οπτικές για αυτή τη δημοσιοποίηση της ύπαρξης του : ο Τεκτονισμός στο σημείο αυτό ή άρχισε να διαδίδεται εξ αιτίας ορισμένων εσωτερικών γεγονότων, που ο Yates ονόμασε "η φώτιση των Ροδόσταυρων" ή απλώς, λόγω της μεγαλύτερης ελευθερίας στη διακίνηση των ιδεών, αυτές οι εσωτερικές διαστάσεις έγιναν περισσότερο γνωστές.

Έτσι, μετά τη συσχέτιση των τεκτόνων με τους Ναΐτες, ένα άλλο ζήτημα παρεμφερές, που απασχολεί μέχρι σήμερα τους ερευνητές, προέκυψε : η πιθανή σχέση Τεκτόνων και Ροδόσταυρων (η μυστηριώδης αυτή οργάνωση που εμφανίστηκε εντελώς ξαφνικά με τη δημοσιοποίηση ενός παράξενου κειμένου το 1614). Ένα από τα πιο σοβαρά στοιχεία που πιθανολογούν μια τέτοια σχέση είναι η περίπτωση του Ηλία Άσμολ (Elias Ashmole).

Ο Άσμολ, ένας από τους πιο επιφανείς ανθρώπους στην Αγγλία του 17ου αι., γνωστός αρχαιολόγος και ένας από τους ιδρυτές της Royal Society, μυήθηκε στον Τεκτονισμό ρο 1646. Πριν από την τυπική εγκαθίδρυση της Εταιρίας το 1660, τα μέλη συγκεντρώνονταν άτυπα και αποκαλούσαν την οργάνωση τους "το Αόρατο Κολέγιο", έναν όρο που είχαν πάρει από τα Μανιφέστα των ροδόσταυρων, τα οποία είχαν εν τω μεταξύ κυκλοφορήσει και γίνει γνωστά στους "ανήσυχους" κύκλους της Ευρώπης. Σχεδόν όλα τα πρώτα μέλη της Βασιλικής Εταιρίας ήταν Τέκτονες.

το κτήριο - έδρα της Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας

Από την περίοδο εκείνη κι έπειτα η ιστορία του Τεκτονισμού γίνεται πλέον ορατή και χωρίς υποθέσεις και αμφισβητήσεις. Έτσι φτάνει η στιγμή που ο Τεκτονισμός εμφανίζεται πλέον επίσημα στο προσκήνιο. Στις 24 Ιουνίου 1717, ημέρα της γιορτής του Ιωάννη του Βαπτιστή, που από τότε θεωρείται ο προστάτης άγιος των Τεκτόνων, τέσσερις στοές που ήδη λειτουργούσαν στο Λονδίνο ενώνονται και δημιουργούν τη Μεγάλη Στοά της Αγγλίας. Από την ημέρα εκείνη και μετά αρχίζει η σύγχρονη ιστορία του Τεκτονισμού. Γρήγορα οι τεκτονικές ιδέες διαδόθηκαν και σε άλλες χώρες και άρχισαν να δημιουργούνται στοές σε πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις.

Η εγκαθίδρυση Τεκτονικών στοών στις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης κατά το 18ο αι. και η απήχηση που είχαν οι τεκτονικές ιδέες σε πολλά ανήσυχα πνεύματα, επιστήμονες, διανοούμενους, πολιτικούς και ευγενείς της εποχής εκείνης επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τις τότε κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις. Τα αποτελέσματα και οι συνέπειες των εξελίξεων αυτών ήταν τόσο σημαντικά που καθόρισαν εν πολλοίς τη φιλοσοφία και το περιεχόμενο του δυτικού πολιτισμού. Και αυτό δεν είναι υπερβολή αν σκεφτεί κανείς ότι οι βασικοί εμπνευστές και δημιουργοί των μεγαλύτερων και πιο σπουδαίων πολιτικών κινημάτων, ιδεολογιών κι επιστημονικών ανακαλύψεων (Γαλλική Επανάσταση, δημιουργία και ανεξαρτησία των Ηνωμένων πολιτειών, Φιλική Εταιρία), που συνέβησαν τον 18ο και 19ο αι., όπως ο Γκαίτε, ο Μότσαρντ, ο Μέγας Ναπολέων, ο Βενιαμίν Φρανκλίνος, ο Ισαάκ Νεύτων, ο Τζορτζ Ουάσινγκτον κα., ήταν Τέκτονες.

το εθνικό τεκτονικό μνημείο στη μνήμη του Τζ. Ουάσινγκτον

Kάτω από αυτή την οπτική, είναι φανερό ότι τόσο η σύγχρονη επιστήμη όσο και η σύγχρονη δημοκρατία ως πολίτευμα έχουν τεκτονικές ρίζες και συνεπώς θα μπορούσε βάσιμα να ισχυριστεί κανείς -κάτι που ήδη παραδέχονται σήμερα πολλοί φιλόσοφοι κι ερευνητές- ότι ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός είναι στην ουσία τεκτονικός πολιτισμός. Μια τέτοια παραδοχή βέβαια δεν αναιρεί το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο πολιτισμός αυτός παρουσιάζει πλέον πολλά και σοβαρά προβλήματα και στην εξέλιξη του έχει επιφέρει πολλά δεινά στην ανθρωπότητα,

Όπως και ο Μεσαιωνικός χριστιανικός πολιτισμός που προηγήθηκε, ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός έχει φτάσει σε μία κρίσιμη καμπή, που χαρακτηρίζεται από δύο κυρίαρχα ζητήματα : αφενός το μοντέλο της σύγχρονης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας δεν φαίνεται ικανό να μπορεί να αντιμετωπίσει τις ραγδαίες οικονομικές και τεχνολογικές εξελίξεις και τα μεγάλα παγκόσμια προβλήματα και αφετέρου η επιστημοσύνη και η τρομακτική ανάπτυξη της τεχνολογίας έχουν δημιουργήσει μια νέα ιδιότυπη μορφή φανατισμού. Αυτές οι υπερβολές, που όλοι αντιλαμβανόμαστε στις μέρες μας, εάν συνεχίσουν να προχωρούν ανεξέλεγκτα, ίσως προκαλέσουν μια ανταπόκριση από την πλευρά του "συνειδητού κύκλου της "ανθρωπότητας", όπως αυτή που μεταμόρφωσε κάποτε τους Ναΐτες σε Τέκτονες.



Κατά μία άποψη, ο Τεκτονικός πολιτισμός, όπως και οι προκάτοχοι του, δεν είναι παρά ένα ακόμη στάδιο ενός τεράστιου κοσμικού σχεδίου, που αναφέρεται στην ανοικοδόμηση του μεγάλου Ναού της ανθρώπινης εμπειρίας και συνείδησης, του οποίου (σχεδίου) τη φύση και το σκοπό ίσως ορισμένοι σήμερα μπορούν να μαντέψουν...

Βέβαια να όλα αυτά ευσταθούν και η θεωρία ύπαρξης άμεσης σχέσης ανάμεσα σε Ναΐτες και Τέκτονες είναι αληθινή, τότε μπορεί κανείς με σιγουριά να πει ότι η προδοσία και η εξόντωση των Ναϊτών Ιπποτών από τον Πάπα και το βασιλιά της Γαλλίας πριν από περίπου 700 χρόνια, έχει ξεπληρωθεί και με το παραπάνω. Και αυτό γιατί ο Τεκτονισμός, ως η συνέχεια του Ναϊτισμού, υπήρξε αφενός ένας από τους κύριους υποστηρικτές των δημοκρατικών τύπων διακυβέρνησης ενάντια στη μοναρχία και αφετέρου ο εμπνευστής της ορθολογιστικής επιστημονικής μελέτης και έρευνας ενάντια στο δογματισμό της Εκκλησίας.

Όμως γι' αυτό έγιναν όλα; Δηλαδή, η ανάπτυξη της σύγχρονης επιστήμης και της δημοκρατίας τα τελευταία 300 χρόνια δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια απλή δράση εκδίκησης; Και άραγε, αυτός είναι ο λόγος που η Εκκλησία σε όλο τον κόσμο θεωρεί τον Τεκτονισμό ως έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς της; Πιστεύω πως όχι και θα εξηγήσω το γιατί.



Ο δυτικός πολιτισμός δεν κατάφερε ποτέ να επιτύχει μια συμφιλίωση, μια ουσιαστική σχέση, ανάμεσα στο ιερό και στο κοσμικό. Ο Χριστιανισμός που κυνηγήθηκε στην αρχή από τους Εβραίους, αλλά και τους Ρωμαίους, δεν είχε καμία επαφή ούτε και καλή σχέση με την κοσμική εξουσία τα πρώτα χρόνια από την εμφάνιση του. Όταν, για μία σειρά από λόγους, έγινε η επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τον 4ο αι. μΧ., ήταν λίγο ως πολύ ανέτοιμος γι' αυτόν το ρόλο, κι ακόμη, η επισημοποίηση του αυτή ήταν ίσως η σοβαρότερη αιτία για το ότι μετατράπηκε από διδασκαλία και εσωτερικός δρόμος που ήταν σε δόγμα και κοσμικό σύστημα εξουσίας. Τους επόμενους αιώνες, η Ανατολική Ορθοδοξία θα γινόταν ένα από τα κύρια στηρίγματα του βυζαντινού κράτους, ενώ η Καθολική Εκκλησία, στη Δύση, εκμεταλλευόμενη το κενό που δημιουργήθηκε από τη διάλυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, θα άρχιζε να αποκτά κοσμική δύναμη και εξουσία.

Το 13ο αι., Πάπες όπως ο Ιννοκέντιος Δ' λειτούργησαν όχι μόνο ως τοπικοί ηγεμόνες, εξουσιάζοντας μεγάλες περιοχές, όπως για παράδειγμα την κεντρική Ιταλία, αλλά αναζητούσαν να επεκτείνουν την επιρροή τους σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο. Το Βατικανό με τη δύναμη που είχε μπορούσε να επηρεάζει ουσιαστικά τους βασιλείς και ηγεμόνες της Δύσης, καθορίζοντας σε απίστευτα μεγάλο βαθμό τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις της εποχής.

Σε μια τέτοια εποχή μεγάλης διαπλοκής συμφερόντων ανάμεσα στην Εκκλησία και στην κοσμική εξουσία, η τύχη των Ιπποτών του Ναού ήταν προδιαγεγραμμένη. Η εξόντωση τους, από τη στιγμή που αυτό εξυπηρετούσε και τα δύο ενδιαφερόμενα μέρη, ήταν καθαρά θέμα χρόνου κι έγινε γρήγορα και με τον πιο άγριο τρόπο. Όποια βέβαια και αν ήταν η αλήθεια σχετικά με το ποιόν και τη φιλοσοφία των Ναϊτών, το βέβαιο είναι ότι η κύρια αιτία για την εξόντωση τους ήταν τα πλούτη και οι θησαυροί τους, που ήθελαν με κάθε τρόπο ο Πάπας και ο βασιλιάς να αποκτήσουν.



Το τέλος των Ναϊτών, με τον τρόπο που συνέβη, απέδειξε ένα πράγμα : είναι πολύ επικίνδυνο η Εκκλησία, και γενικά η οποιαδήποτε θρησκεία, να ασχολείται με την κοσμική εξουσία, ένα φαινόμενο που φυσικά συνεχίζεται μέχρι σήμερα με πάντα ολέθρια αποτελέσματα. Από την ημέρτα εκείνη του αφανισμού των Ναϊτών, εάν παραδεχτούμε τη σχέση Ναϊτών-Τεκτόνων, οι πνευματικοί κληρονόμοι της ναϊτικής παράδοσης σε Ευρώπη και Αμερική αγωνίζονται για το διαχωρισμό της κοσμικής απότη θρησκευτική εξουσία, Κράτους και Εκκλησίας, ένα άλυτο ζήτημα που παραμένει στην επικαιρότητα μέχρι σήμερα.

Ο Τεκτονισμός, από όσο μπορώ να γνωρίζω, δεν αντιστρατεύεται ούτε αμφισβητεί την πνευματική διδασκαλία της Εκκλησίας. Μάλιστα δύο από τις βασικές αρχές του, η πίστη στην ύπαρξη του Θεού και στην αθανασία της ψυχής, ταιριάζουν απόλυτα με τις παραδοχές του Χριστιανισμού. Όμως με την επιμονή του για σεβασμό προς όλες τις θρησκείες, ο Τεκτονισμός προκαλέι την Εκκλησία (Καθολικούς και Ορθοδόξους), που θέλει να παρουσιάζεται, η καθεμία για τον εαυτό της, ως η μόνη που έχει το μονοπώλιο στην πνευματική αλήθεια. Έτσι, αμφισβητώντας οι Τέκτονες το αξίωμα ότι "δεν μπορεί να υπάρχει σωτηρία εκτός της Εκκλησίας" θεωρούνται εξ ορισμού από τη χριαστιανική ιεραρχία ως αντι-χριστιανοί.

Το 11ο μέρος ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ - Ροδόσταυροι, η μακραίωνη πορεία προς την Υδροχοϊκή συνείδηση, εδώ: http://fysikidrasi.blogspot.gr/2013/10/11_31.html

Το 6ο μέρος ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ - Καθαροί, οι "αιρετικοί" της γνώσης και της αγνότητας, εδώ: http://fysikidrasi.blogspot.gr/2013/10/6.html

Το 2ο μέρος ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ -Ναΐτες Ιππότες, η πρώτη μυστική αδελφότητα, εδώ: http://fysikidrasi.blogspot.gr/2013/10/2_24.html

Το 1ο μέρος ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ - Τι είναι - Πότε ξεκινάν ιστορικά - Πως λειτουργούν, εδώ: http://fysikidrasi.blogspot.gr/2013/10/1_24.html


Πηγή : Μυστικές Εταιρίες, εκδόσεις Αρχέτυπο, σελ. 75