ΟΙ ΝΑΪΤΕΣ ΚΑΙ Ο ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΣΚΩΤΙΑΣ
Αν και ο επικεφαλής του Τάγματος, ο τελευταίος Μάγιστρος του Ζακ Ντε Μολέ, ρίχτηκε στην πυρά, πάνω σε ένα μικρό νησί του Σηκουάνα στις 18 Μαρτίου 1314, εντούτοις δεν χάθηκε μαζί του και το Τάγμα. Παρ' όλη την καταδίωξη τους σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη, αρκετοί Ναΐτες κατόρθωσαν να επιβιώσουν είτε μεταμφιεσμένοι είτε ως ένα "υπόγειο κίνημα", το οποίο θα υπόσκαπτε εντέλει τα σαθρά θεμέλια της Καθολικής Εκκλησίας.
Κάποιες ομάδες Ναϊτών κατέφυγαν στην Κύπρο, παίρνοντας μαζί τους τμήμα του περιβόητου θησαυρού τους, που για πολλούς δεν ήταν παρά βιβλία και ιερά κείμενα που εμπεριείχαν τις μυστικές τους δοξασίες. Άλλοι κατέφυγαν στους Ιωαννίτες Ιππότες, που κατείχαν τότε τη Ρόδο και τη Μάλτα. Στην Ισπανία και στην Πορτογαλία οι Ναΐτες, κάτω από την ανοχή των βασιλέων των δύο χωρών, ίδρυσαν νέα Τάγματα και συγκεκριμένα το Τάγμα της Μοντέσα (Ισπανία) και το Τάγμα του χριστού (Πορτογαλία), στους κόλπους των οποίων βρήκαν προστασία από τους διώκτες τους. Και τα δύο αυτά Τάγματα συνεχίζουν να υπάρχουν ως τις μέρες μας.
Η από ξηράς καταδίωξη των Ναϊτών ήταν σχετικά εύκολη υπόθεση για τους διώκτες τους, ωστόσο όμως δεν συνέβη το ίδιο και στην περίπτωση των ναυτικών τους δυνάμεων. Συνειδητοποιώντας τον κίνδυνο της ολοκληρωτικής τους εξαφάνισης, αρκετοί Ναΐτες της Γαλλίας και της Ιταλίας, μαζί με το μεγαλύτερο μέρος του στόλου τους, απέπλευσαν από τα λιμάνια της Μεσογείου μέσω Γιβραλτάρ, πορτογαλικών ακτών και Ιρλανδίας κι έφτασαν τελικά στις αρχές της Σκωτίας (1307-1309). την περίοδο εκείνη η κέλτικη Σκωτία ήταν σε διαρκή αναταραχή. Ξεσηκωμένοι από ένα φλογερό πατριώτη, τον Γουίλιαμ Γουάλας, οι Σκωτσέζοι αγωνίζονταν με πείσμα για ν' απαλλαγούν από την επικυριαρχία του στυγνού βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδου Β'. Τελικά, έπειτα από μια σειρά αιματηρών πολέμων, που έμειναν στην ιστορία ως "Πόλεμοι των Μπρους", οι Σκωτσέζοι κατόρθωσαν ν' απελευθερώσουν την πατρίδα τους. Και σ'αυτό, η συμβολή των Ναϊτών που επέζησαν, ήταν καθοριστική.
Την εποχή εκείνη οι Άγγλοι, με πρόσχημα τη διάδοση του Καθολικισμού, επιδίωκαν την "ενοποίηση", δηλαδή την κατάκτηση των Βρετανικών Νήσων. Αντιστεκόμενοι σ' αυτήν την επιθετική πολιτική της Αγγλίας, οι Σκωτσέζοι, με τη βοήθεια και των Ιρλανδών, αμφισβητούσαν τον Καθολικισμό συνεχίζοντας τιςπαραδοσιακές δρυϊδικές τελετές τους. Κάτω από τις ευλογίες λοιπόν του Πάπα, ο πανούργος βασιλιάς Εδουάρδος επιχείρησε αρκετές πολεμικές εκστρατείες κατά της "κρυφοπαγανιστικής" Σκωτίας. Παρότι είχε επιτυχίες συχνά στις μάχες απέναντι στους μαχητικούς αλλά ανοργάνωτους Σκωτσέζους, δεν μπορούσε ωστόσο να κρατήσει τη χώρα τους υποταγμένη.
Ύστερα από κάθε αγγλική νίκη οι σκωτσέζοι επαναστατούσαν και χτυπούσαν τους κατακτητές. Ταυτόχρονα, οι συνεχείς συγκρούσεις με τους καθολικούς Άγγλους έσπρωχναν τους Σκωτσέζους όλο και πιο πολύ προς την προηγούμενη παγανιστική τους θρησκεία. Έτσι ο ρόμπερτ Μπρους, που ανακηρύχτηκε βασιλιάς της Σκωτίας το 1304, εκμεταλλευόμενος το αντικαθολικό μένος του λαού του, στράφηκε σχεδόν ανοιχτά προς τον πατροπαράδοτο κέλτικο δρυϊδισμό. Και για να αποδείξει στο λαό την απέχθεια του προς τον Καθολικισμό, έσφαξε τον Καθολικό του αντίπαλο, Τζον Κόμιν, μέσα σε μια χριστιανική εκκλησία, με βάση την κέλτικη τελετουργία, βεβηλώνοντας έτσι τα ιερά!
Έχοντας πειστεί για τον αντικαθολικισμό του Μπρους, οι επιζήσαντες Ναΐτες αποφάσισαν να υποστηρίξουν τον αγώνα του κατά των Άγγλων. Έτσι, στην αποφασιστική μάχη του Μπάνοκμπερν, που έγινε τρεις μήνες μετά την εκτέλεση του Μαγίστρου Ζακ Ντε Μολέ και μάλιστα μια μέρα που το Τάγμα του Ναού θεωρούνταν ιερή (24/06/1314), ενώ η μάχη έγερνε υπέρ των Άγγλων, "εμφανίστηκαν από το πουθενά σιδερόφρακτοι ιππότες και έπεσαν με φοβερή ορμή κατά των Άγγλων". Χάρη στην αποφασιστική συμβολή των Ναϊτών οι Άγγλοι έπαθαν πανωλεθρία και οι Σκωτσέζοι νίκησαν, αποκτώντας την πολυπόθητη ανεξαρτησία τους. Τελικά, το 1324 ο Πάπας αναγκάστηκε να αναγνωρίσει τον Μπρους ως τον νόμιμο βασιλιά της Σκωτίας.
Μετά τα γεγονότα αυτά, στη Σκωτία παρέμεινε τελικά ένας μεγάλος αριθμός κυνηγημένων Ναϊτών, οι οποίοι και απέκτησαν στενές σχέσεις με ορισμένες ισχυρές οικογένειες Σκωτσέζων ευγενών, όπως με τους Σινκλαίρ. Σύμφωνα με τους Μ. Μπέιζαντ και Ρίτσαρντ Λέινγκ, συγγραφείς του βιβλίου Ο Ναός και η Στοά, οι απαρχές του σύγχρονου τεκτονισμού ανάγονται στη στενή σχέση Ναϊτών - Σινκλαίρ και στις μυστικές γνώσεις που οι πρώτοι μεταβίβασαν στους δεύτερους για να τις διαφυλάξουν. Οι Σινκλαίρ, που μυήθηκαν στις απαγορευμένες γνώσεις την Ναϊτών, συνδέονται στενά με την ιστορία του τεκτονισμού. Πολλά μέλη μάλιστα της οικογένειας σινκλαίρ μυήθηκαν στις αρχιτεκτονικές και κατασκευαστικές γνώσεις των ναϊτών, σε σημείο ώστε ο βασιλιάς της σκωτίας Ιάκωβος Β' να διορίσει το 1441 το λόρδο Σινκλαίρ ισόβιο προστάτη των Τεκτόνων (οικοδόμων) και μάλιστα με κληρονομικό δικαίωμα! Το 1630 τα κληρονομικά δικαιώματα του εκάστοτε αρχηγού των Σινκλαίρ στην ηγεσία των τεκτόνων επιβεβαιώθηκαν με διάταγμα του βρετανικού θρόνου. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που μέλη της μεγάλης αυτής οικογένειας, σε όλη τη διάρκεια της βρετανικής ιστορίας, κατέλαβαν ανώτατα αξιώματα της αυτοκρατορίας...
ΠΟΙΟΙ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ;
Όπως όλοι διδαχτήκαμε στα σχολεία μας, η Αμερική ονομάστηκε έτσι από τον εξερευνητή Αμέρικο Βεσπούκι. Να όμως που και γι' αυτό το θέμα, η "Άλλη Ιστορία" έχει κάτι διαφορετικό να μας πει...
Το 33 μΧ και ενώ ο Σαούλ (ο μετέπειτα Παύλος) κυνηγούσε ανελέητα τους πρώτους Χριστιανούς στην Ιουδαία, ένα μέρος από αυτούς για να σωθεί κατέφυγε στην Περσία και στο σημερινό Ιράκ. Εκεί έμειναν γνωστοί με το όνομα Μανδαίοι ή Σταβαίοι ή και Ναζωρινοί, διασώζοντας μάλιστα μέχρι πρόσφατα (δεν είναι γνωστό αν επέζησαν με τα αιματηρά γεγονότα τα τελευταία χρόνια στην περιοχή) άγνωστες (σε μας) ιστορίες από τη ζωή του Ιησού, αλλά και τελετουργίες και παραδόσεις από τότε, όταν έφυγαν από την Ιουδαία. (Σημειωτέον ότι οι Μανδαίοι έχουν για προστάτη τους τον Άγιο Ιωάννη, τον ίδιο δηλαδή που έχουν και οι Τέκτονες...) Μια από τις πιο σημαντικές τους παραδόσεις έχει να κάνει με το αστέρι Μερικά, που ήταν γνωστό από τα πανάρχαια χρόνια. Πρόκειται για αιγυπτική λέξη και δεν είναι τίποτε άλλο από τη γνωστή μας Αφροδίτη. οι Μανδαίοι, όμως, ισχυρίζονταν ότι το αστέρι αυτό κατά μήκος του μεγάλου ωκεανού δυτικά δείχνει μια μεγάλη γη, όπου τα πάντα εκεί είναι πανέμορφα και θαυμαστά.
Είναι πιθανόν, αν και δεν έχει αποδειχτεί, ότι οι Μανδαίοι, ως Εβραίοι, είχαν πάρει αυτή την πληροφορία από τους Αιγυπτίους, που με τη σειρά τους το ήξεραν μάλλον από τις εμπορικές τους συναλλαγές με κατοίκους αυτής της γης. Τουλάχιστον η κοκαΐνη και ο καπνός που έχουν βρεθεί σε μούμιες αυτό καταμαρτυρεί... Η πληροφορία αυτή τώρα είχε καταγραφεί από τους Εβραίους και φαίνεται ότι τη βρήκαν σε κάποιο χειρόγραφο οι Ναΐτες, ανάμεσα στα άλλα που ανακάλυψαν κατά τις ανασκαφές τους στα ερείπια του Ναού του Σολομώντα.
Όταν ξέσπασε ο διωγμός εναντίον των Ναϊτών από το βασιλιά της γαλλίας και τον Πάπα το 1307, ένας αριθμός ιπποτών κα΄τεφυγε στη Σκωτία, ένας άλλος στην Ιβηρική Χερσόνησο και ορισμένοι -ξέροντας ότι δεν υπήρχε περίπτωση να βρουν καταφύγιο στην ηπειρωτική Ευρώπη- επέλεξαν τη μόνη οδό διαφυγής, τη θάλασσα. με τα πλοία τους σάλπαραν δυτικά στον ατλαντικό και τελικά, πάτησαν το Νέο Κόσμο (εννοείται πολύ πριν τον Κολόμβο και τον Βεσπούκι). Τρανή απόδειξη του ταξιδιού τους αυτού αποτελούν τα φυτά που είναι σκαλισμένα στην πέτρα στο εσωτερικό του παρεκκλησίου Ρόσλιν (που χτίστηκε από Ναΐτες) και χρονολογούνται από το 1440 -φυτά που φύονται μόνο στην Αμερική.
Όπως είναι φανερό, οι Ναΐτες από το 1308, που έφτασαν στην Αμερική. και μετά, συνέχισαν τα ταξίδια τους και τα πήγαινε - έλα μεταξύ Αμερικής και Ευρώπης, έχοντας ως βάση τους τη Σκωτία. Έτσι λοιπόν προήλθε και η ονομασία Αμερική για τη νέα ήπειρο. Ήταν Γάλλοι, είχαν οδηγηθεί εκεί από το αστέρι Μερικά, άρα μάλλον θα την ονόμασαν "La Merika", που με τον καιρό πήρε την εύηχη μορφή.. Αμέρικα!
Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΝΑΪΤΙΣΜΟΥ
Διάφορα Τάγματα, που εμφορούνταν από εθνικιστικές τάσεις και έδρασαν κυρίως στην κατακερματισμένη Γερμανία του 109ου αι., επηρεάστηκαν σημαντικά από τις ιδέες των Ναίτών, όπως αυτές μεταλλάχτηκαν μέσω του περιβόητου Τευτονικού Τάγαμτος, που σκορπούσε για αιώνες τον όλεθρο στις παγανιστικές ακόμη φυλές της Βαλτικής του Μεσαίωνα. Άλλωστε και ο σταυρός στη σημαία της αυτοκρατορικής Γερμανίας, που δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1870 από το "σιδερένιο" καγκελάριο Ότο Βίσμαρκ, έχει σαφέστατα ναϊτική προέλευση.
Μια από τις νέες αποκρυφιστικές ομάδες στη Γερμανία, που διεκδικεί κάποιους, αδύναμους έστω, δεσμούς με τους Ναΐτες, είναι το Τάγμα των Νέων Ναϊτών, που ιδρύθηκε στα τέλη του 19ου αι. από τον Γιοργκ Λαντζ φον Λίμπενφελς. Το "Τάγμα" αυτό συγχώνευσε κάποιες, ακαθόριστης προέλευσης, ναϊτικές τελετές και συμβολισμούς με το μύθο του Γκράαλ. Επρόκειτο για μια καθαρά αντισημιτική οργάνωση, με βαθιά συντηρητικές και ρατσιστικές τάσεις, που βασίζονταν σε παρεξηγημένες αποκρυφιστικές ιδέες, πολύ πριν το ναζιστικό κόμμα καταλάβει την εξουσία. ανάμεσα στη βιβλιοθήκη του Λαντζ φον Λίμπενφελς υπήρχε και το δωδεκάτομο Βιβλιομυστικόν (Bibliomystikon), που οι φήμες λεν ότι επρόκειτο για ένα ακόμη σπάνιο μυστικό βιβλίο μεγάλης αξίας.
Είναι γνωστό ότι στις αρχές του 20ου αι. ορισμένα μέλη του εν λόγω Τάγματος δημιούργησαν και τη λεγόμενη Αριοσοφία (Ariosophy), Το 1907, σ' έναν πύργο της Αυστρίας, ο Λίμπενφελς σχεδίασε μια σημαία που είχε πάνω της τη σβάστικα, παραπέμποντας έτσι στους ιερούς για το γερμανικό λαό ρούνους, καθώς και στην εσωτερική ιστορία της "αρείας" φυλής. ενδιαφέρον είναι πα΄ντως ότι ο Λίμπενφελς, ψευδο-αποκρυφιστής που διεκδικούσε αριστοκρατορική καταγωγή, συνατήθηκε το 1909 με τον νεαρό Αδόλφο Χίτλερ στη Βιέννη. Αργότερα ο ίδιος ισχυρίστηκε 'οτι ο Χίτλερ υπήρξε ένας από τους μαθητές του Τάγματος των Νέων Ναϊτών.
'Οταν οι Ναζί κατέλαβαν την εξουσία και ο Χίτλερ επέστρεψε πλέον πανίσχυρος στην Αυστρία (1938), αυτό το ψευδοαποκρυφιστικό Τάγμα είχε περάσει ήδη στο περιθώριο, υπομένοντας την ίδια μοίρα με τις υπόλοιπες, αναγνωρισμένες εσωτερικές και ερμητικές ομάδες στη Νέα Γερμανία. Στον Λίμπενφελς απαγορευόταν να δημοσιεύσει οτιδήποτε.
Η ναϊτική παράδοση ισχυρίζεται ότι διδάσκει την ουσία της κοινής κληρονομιάς της ανθρώπινης πνευματικής εμπειρίας. Αυτή η πνευματική γνώση αποτελεί και τον εσωτερικό κύκλο της ναϊτικής παράδοσης που έχει διασωθεί ως τις μέρες μας. Το σημερινό Τάγμα των Ναϊτών ιπποτών είναι μια από τις εκδηλώσεις του Τάγματος του Ναού.
Οι σύγχρονοι Ναΐτες προσπαθούν ν' αναβιώσουν την παράδοση των προγόνων τους, πιστεύοντας ότι αποτελεί κεφαλαιώδες μνημείο της ανθρώπινης ιστορίας. Αποκαλούν αυτήν την προσπάθεια "Αναγέννηση του Τάγματος". Οι ίδιοι πιστεύουν ότι οι Ναΐτες έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στη σημερινή περίοδο της μετάβασης από την εποχή του ιχθύος στην εποχή του Υδροχόου. Ορισμένα μάλιστα να"ιτικά Τάγματα ισχυρίζονται ότι οι ψυχές των παλιών Ιπποτών του Ναού έχουν ενσαρκωθεί στη διάρκεια του 20ου αι. και έτσι το Τάγμα θα συνεχίσει το έργο που σταμάτησε το 14ο αι...
Το μέρος τέταρτο ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ - Ναΐτες Ιππότες, η πρώτη μυστική αδελφότητα, εδώ: http://fysikidrasi.blogspot.gr/2013/10/4.html
Το μέρος τρίτο ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ - Ναΐτες Ιππότες, η πρώτη μυστική αδελφότητα, εδώ: http://fysikidrasi.blogspot.gr/2013/10/3.html
Το μέρος δεύτερο ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ -Ναΐτες Ιππότες, η πρώτη μυστική αδελφότητα, εδώ: http://fysikidrasi.blogspot.gr/2013/10/2_24.html
Το μέρος πρώτο ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ - Τι είναι - Πότε ξεκινάν ιστορικά - Πως λειτουργούν, εδώ: http://fysikidrasi.blogspot.gr/2013/10/1_24.html
Πηγή : Μυστικές εταιρίες, εκδόσεις Αρχέτυπο, σελ. 25-29
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου