Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΥ
Η έρευνα για την καταγωγή του Τεκτονισμού και η πλήρης καταγραφή της ιστορίας του αναμφίβολα αποτελεί ένα τεράστιο και δύσκολο εγχείρημα, με το οποίο μέχρι σήμερα έχουν καταπιαστεί πολλοί και σπουδαίοι μελετητές σε ολόκληρο τον κόσμο, με αποτέλεσμα πολλέ και αντιφατικές αναλύσεις και απόψεις. Και αυτό γιατί, κοιτώντας πίσω στο χρόνο, μπορεί κανείς να διερευνήσει, με μικρή ή μεγαλύτερη ακρίβεια, ένα σημαντικό γεγονός που συνέβη πριν 100, 200 ή 300 χρόνια, επειδή κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι είπαν, έγραψαν κάτι ή προέβησαν σε μια συγκεκριμένη δράση σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή και έτσι να είναι να είναι δυνατή η ανίχνευση του γεγονότος αυτού και η μετέπειτα πορεία του. Στην περίπτωση όμως του Τεκτονισμού κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό.
Ενώ υπάρχουν πολλά στοιχεία, καταγραφές και ενδείξεις, εντούτοις όλα δείχνουν να είναι τμήματα διαφορετικών παζλ, που πιθανόν κάποια από αυτά να συνδέονται μεταξύ τους και κάποια όχι. Το βέβαιο είναι ότι γι' αυτό το πολύ σημαντικό κίνημα, φιλοσοφία, οργάνωση ή όπως αλλιώς το ονομάσει κανείς (και λέγοντας σημαντικό εννοώ από όποια σκοπιά κι αν το βλέπει κανείς, τη θετική ή την αρνητική), που απασχόλησε και συνεχίζει να απασχολεί χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και να επηρεάζει, στο βαθμό που αυτό συμβαίνει, ιδεολογίες, κυβερνήσεις, διεθνείς εξελίξεις -σε σημείο μάλιστα πολλοί να παραδέχονται ότι ο δυτικός πολιτισμός στην ουσία είναι μασονικός πολιτισμός- το βέβαιο λοιπόν, είναι ότι παρ' όλα αυτά δεν γνωρίζουμε αρκετά για το πως ο Τεκτονισμός εμφανίστηκε, από που κατάγεται, ούτε πως δημιουργήθηκαν τα τυπικά και η πολύπλοκη τελετουργία των διάφορων βαθμών του.Και αυτό θα γίνει αντιληπτό στον καθένα από την παράθεση των στοιχείων που ακολουθούν στην συνέχεια.
Το παλαιότερο γνωστό Τεκτονικό κείμενο, που υπολογίζεται περίπου στο 1400 μΧ, μιλάει για μια μυστική παράδοση η οποία ξεκινάει από μια θρυλική μορφή ονόματι Τζαμπάλ, που ανακάλυψε τη γεωμετρία και αποτύπωσε τα συμπεράσματα του σε μια λίθινη στήλη. Μετά τον κατακλυσμό του Νώε και την καταστροφή όλου του τότε γνωστού κόσμου, ο Αιγύπτιος μύστης Ερμής ο Τρισμέγιστος ξαναανακάλυψε αυτή τη γνώση, η οποία πέρασε στις επερχόμενες γενιές μέσα από μια αλυσίδα μυημένων, που περιλαμβάνει τον Νεμδώρ, τον Αβραάμ, τον Ευκλείδη και τους 80.000 Τέκτονες (οικοδόμους), που σύμφωνα με την παράδοση εργάστηκαν στην ανέγερση του Ναού του Σολομώντα.
Έτσι, όπως συμβαίνει και για πολλούς άλλους κλάδους της δυτικής εσωτερικής παράδοσης, κατά μία άποψη, η καταγωγή του Τεκτονισμού ανάγεται στην Αρχαία Αίγυπτο και τα Ιουδαϊκά Μυστήρια. Όμως οι περισσότεροι σύγχρονοι ερευνητές, ανάμεσα τους και πολλοί Τέκτονες, ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για μια τέτοια συσχέτιση. Σήμερα, δύο γενικά θεωρίες έχουν επικρατήσει όσον αφορά τη γέννηση και την ιστορία του Τεκτονισμού.
Σύμφωνα με την πρώτη, την αποκαλούμενη "Αυθεντική σχολή" -που εμφανίστηκε στο β' μισό του 19ου αι. ως συνέπεια της ανάπτυξης της επιστήμης και της συγκριτικής- ο Τεκτονισμός ξεκίνησε από τις συντεχνίες τεχνιτών, οικοδόμων και λιθοδόμων τον Μεσαίωνα. Οι συντεχνίες αυτές -ένας συνδυασμός εργατικού σωματείου και συντεχνιακού μονοπωλίου- είχαν ως έργο τους αφενός τη διασφάλιση των προνομίων που είχαν τα μέλη τους και αφετέρου τη διαιώνιση των γνώσεων που κατείχαν, κάτι που επιτύγχαναν με την εκπαίδευση νέων μελών στα οποία μεταβίβαζαν τα μυστικά της τέχνης τους.
Από την πρακτική αυτή προέκυψαν και οι περίφημες μυστικές φράσεις των Τεκτόνων, οι συνθηματικές λέξεις και χειραψίες. Και επειδή την εποχή του Μεσαίωνα ο απλός κόσμος ήταν βουτηγμένος στη δεισιδαιμονία και στη θρησκευτική τυφλότητα, η εκπαίδευση των νέων μελών συμπεριλάμβανε επίσης και πνευματικές και ηθικές οδηγίες, οι οποίες στη συνέχεια αποτέλεσαν το έδαφος για τη γέννηση και την ανάπτυξη της διδασκαλίας που συμπεριλαμβάνεται στους τεκτονικούς βαθμούς.
Την περίοδο εκείνη, πολλά φωτεινά πνεύματα, τα οποία αναζητούσαν την Γνώση έξω από τα όρια του κατεστημένου που ορίζονταν από την παπική εξουσία, βρήκαν καταφύγιο στις στοές των λιθοδόμων Τεκτόνων και εκεί μπορούσαν χωρίς κανένα φόβο να αναπτύσσουν τις απόψεις τους, υιοθετώντας μάλιστα και τα συνθηματικά των οικοδόμων, ώστε να αναγνωρίζονται μεταξύ τους έξω στον κόσμο. Παράλληλα, οι συντεχνιακές οργανώσεις άρχισαν να χάνουν τη δύναμή τους, καθώς αυτό που κάποτε ήταν ιερό μυστικό και μεταδιδόταν από στόμα σε στόμα, από το μάστορα στο μαθητή, δηλαδή η τέχνη της κατασκευής δρόμων, κτιρίων και σπιτιών, ξέφυγε από τα στενά όρια των οργανώσεων αυτών και έγινε προσιτό σε περισσότερους ανθρώπους που δεν ήταν μέλη καμιάς τέτοιας συντεχνίας.
Έτσι, σταδιακά οι στοές άδειασαν από τεχνίτες-Τέκτονες και στην θέση τους ήρθαν άνθρωποι του πνεύματος και της αναζήτησης, που έκριναν ότι το σύστημα που υπήρχε στον συντεχνιακό Τεκτονισμό τους βόλευε μια χαρά ως εξωτερικό κέλυφος προστασίας απέναντι στη μισαλλοδοξία και το φανατισμό της Εκκλησίας, ώστε απερίσπαστοι να μελετούν, να ερευνούν και να ανταλλάσσουν απόψεις μεταξύ τους σχετικά με τα πνευματικά τους ενδιαφέροντα. Για το λόγο αυτό παρέμειναν στην τεκτονική ορολογία και πρακτική μέχρι σήμερα έννοιες όπως σφύρα, σμίλη, ακατέργαστος λίθος, γνώμονας, διαβήτης και πολλά άλλα που χρησιμοποιούσαν οι τεχνίτες-Τέκτονες στη δουλειά τους.
Αυτά εν ολίγοις, αναφέρει η πρώτη θεωρία σχετικά με την καταγωγή του σύγχρονου Τεκτονισμού, την οποία παραδέχονται πολλοί μελετητές Τέκτονες και μη. Ωστόσο, παρά την ορθολογιστική της διάσταση, η άποψη αυτή παρουσιάζει ορισμένα κενά. Για παράδειγμα, δεν εξηγεί το γιατί ο Ελευθεροτεκτονισμός ξεκίνησε τη σύγχρονη πορεία του από τη Σκωτία, όπου υπήρχαν ελάχιστες έως καθόλου συντεχνίες Τεκτόνων-οικοδόμων, σε αντίθεση με την ηπειρωτική Ευρώπη, όπου υπήρχε πολύ μεγαλύτερος αριθμός συντεχνιών.
Επίσης δεν εξηγεί το γιατί -σε μια εποχή όπου τίποτε δεν ήταν πιο ταπεινωτικό για τα κοινωνικά δεδομένα από το να κάνεις μια δουλειά που να λερώνεται με λάσπες και χώματα- άτομα ανώτερης κοινωνικής τάξης, μορφωμένοι κι ευγενείς έδειξαν ξαφνικά ενδιαφέρον για τις εργατικές συντεχνίες και αποφάσισαν να ενταχθούν σε αυτές και να μυηθούν στην τέχνη του κτισίματος. Είναι σαν να πηγαίνει σήμερα κάποιος σε μια κομματική οργάνωση σε αναζήτηση εσωτερικής γνώσης... Τέλος, το θρησκευτικό αίσθημα, όπως καταγράφεται σε κείμενα των εργατικών συντεχνιών του Μεσαίωνα που διασώθηκαν, είναι έντονα χριστιανικό. Εντούτοις, κάτι τέτοιο, έστω και ως απεικόνιση, απουσιάζει παντελώς από τα τυπικά του σύγχρονου Τεκτονισμού.
Η δεύτερη θεωρία τώρα, σχετικά με την καταγωγή του Τεκτονισμού, είναι πιο ρομαντική και μυστηριακή, κάτι που βέβαια καταλήγει να είναι μειονέκτημα όταν εξετάζεται από επιστήμονες ιστορικούς που τα αξιολογούν όλα με ακαδημαϊκή ακρίβεια και ορθολογισμό... Σύμφωνα με την θεωρία αυτήν, την αποκαλούμενη "Ανθρωπολογική Σχολή", ο Τεκτονισμός έχει την καταγωγή του στα Αρχαία Μυστήρια και είναι ο θεματοφύλακας της γνώσης που διασώθηκε μέχρι την ίδρυση του μέσα σε διάφορες μορφές, όπως οι Ναΐτες Ιππότες και οι Ροδόσταυροι. Υπό την έννοια αυτήν, ο τεκτονισμός είναι ο συνεχιστής αυτής της Αρχαίας μυστικής παράδοσης που ζει μέχρι σήμερα και η αρχή της χάνεται στο βάθος του χρόνου.
Η ιστορία αυτής της παράδοσης εξελίσσεται ως εξής : Όταν έπεσε η Παλαιστίνη στα χέρια των Μωαμεθανών το 1291, οι Ναΐτες επέστρεψαν στην Ευρώπη και οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν στην Γαλλία. Εκεί, ύστερα από λίγο, δέχτηκαν την επίθεση του βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππου του Ωραίου, που, σε συνεργασία με τον Πάπα, από καιρό μελετούσε την εξόντωση τους. Στους διωγμούς που ακολούθησαν πολλού Ναΐτες συνελήφθησαν, βασανίστηκαν και τελικά εκτελέστηκαν ως αιρετικοί. Ορισμένοι όμως κατάφεραν να ξεφύγουν και λέγεται ότι μεγάλος αριθμός πρόλαβε και επιβιβάστηκε σε 18 καράβια του Τάγματος στο γαλλικό λιμάνι της Λα Ροσέλ και εξαφανίστηκες προς άγνωστη κατεύθυνση. Κανείς μέχρι σήμερα δεν γνωρίζει πόσοι έφυγαν και που πήγαν...
Μετά τα γεγονότα αυτά πολλοί Ναΐτες βρήκαν καταφύγιο στη Σκωτία, όπου ο βασιλιάς της εκείνη την εποχή, Ρόμπερτ ντε Μπρους ήταν σε αντιπαράθεση με το Βατικανό και παράλληλα πολεμούσε εναντίον των Άγγλων, που ήθελαν να προσαρτήσουν τη Σκωτία στο στέμμα. Η κατάσταση όμως εξελισσόταν άσχημα για τους Σκωτσέζους. Οι Άγγλοι νικούσαν στις μάχες και ήταν θέμα χρόνου η κατάληψη της χώρας από τον αγγλικό στρατό. Όμως το 1314 τα πράγματα ξαφνικά άλλαξαν.
Στην κρίσιμη μάχη του Μπάνοκμπαρν, ο Ρόμπερτ ντε Μπρους νίκησε τους Άγγλους, που είχαν παραταχθεί με έναν στρατό υπερδιπλάσιο αριθμητικά από αυτόν των Σκωτσέζων. Ύστερα από την νίκη αυτήν, που ήταν καταλυτική, η Σκωτία παρέμεινε ανεξάρτητη χώρα για τα επόμενα 300 χρόνια. Πως έγινε όμως αυτό το θαύμα και οι υπέρμετροι αριθμητικά και καλύτεροι σε εξοπλισμό Άγγλοι νικήθηκαν από το στρατό του ντε Μπρους;
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες που υπάρχουν, ενώ οι Σκωτσέζοι φαινόταν να χάνουν τη μάχη, συνέβη κάτι πολύ παράξενο : εντελώς ξαφνικά εμφανίστηκε από το πουθενά ένας μυστηριώδης στρατός που ήρθε προς βοήθεια τους και έτσι την τελευταία στιγμή η τροπή της μάχης άλλαξε και οι Άγγλοι νικήθηκαν. Οι εξηγήσεις για το περιστατικό ποικίλουν. Σύμφωνα με την πιο διαδεδομένη άποψη, ο λαός που ακολουθούσε το στρατό των Σκωτσέζων, βλέποντας την καταστροφή να έρχεται, έκανε αυτοσχέδιες σημαίες και υψώνοντας τες με αλαλαγμούς έτρεξε στο πεδίο της μάχης. Οι Άγγλοι, νομίζοντας ότι όλο αυτό το πλήθος είναι κανονικός στρατός που έρχεται σε βοήθεια των αντιπάλων τους, πανικοβλήθηκαν και τράπηκαν σε φυγή.
Βέβαια, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ένας όχλος φωνάζοντας και κουνώντας δεξιά-αριστερά "σημαίες" της στιγμής κατάφερε να ξεγελάσει όλους τους Άγγλους στρατηγούς και, αν μη τι άλλο, μια τέτοια εξήγηση είναι το λιγότερο υποτιμητική για έμπειρους στρατιωτικούς, όπως ήταν οι επικεφαλείς του αγγλικού στρατού...
Κατά μια άλλη εξήγηση, ο μυστηριώδης στρατός που ήρθε σε βοήθεια των Σκωτσέζων δεν ήταν άλλοι από τους Ναΐτες που πριν από χρόνια, κυνηγημένοι από τον Πάπα και τον Γάλλο βασιλιά, είχαν βρει φιλοξενία και καταφύγιο στη Σκωτία. Είναι άραγε αυτή μια ακόμη ένδειξη για τη σχέση που θρυλείται ότι υπήρξε ανάμεσα στους Ναΐτες και στην εμφάνιση του Τεκτονισμού, ως συνεχιστή του Τάγματος του Ναού; Πολλοί απαντούν καταφατικά, στηρίζοντας την άποψη τους σε ορισμένες μαρτυρίες που υπάρχουν, σύμφωνα με τις οποίες οι Ναΐτες που έφυγαν με τα 18 πλοία από τη Λα Ροσέλ, πριν εγκατασταθούν οριστικά στη Σκωτία, για χρόνια τριγυρνούσαν στη θάλασσα ως πειρατές. Μάλιστα, υποστηρίζουν, η πασίγνωστη μαύρη σημαία των πειρατών με τη νεκροκεφαλή και τα δύο κόκαλα χιαστί είναι δημιούργημα των Ναϊτών, μια απεικόνιση που αργότερα "πέρασε" και υπάρχει μέχρι σήμερα ως συμβολική παράσταση στο τυπικό μύησης του τεκτονικού βαθμού, του Διδασκάλου.
Τέλος, στην όλη συζήτηση για τη σχέση Ναϊτών-Τεκτονισμού, υπάρχει το θέμα των όρκων "αίματος". Τα τεκτονικά τυπικά περιέχουν πλήθος τιμωριών αν κάποιος Τέκτονας παραβεί τους όρκους περί μυστικότητας που έχει δώσει, πολλές φορές με το ίδιο του το αίμα (συμβολικά βέβαια-?-). Φυσικά, το αξιοπερίεργο είναι ότι τέτοιο όρκοι δεν αρμόζουν στα μέλη μιας συντεχνιακής οργάνωσης των οικοδόμων, είναι όμως απόλυτα κατανοητοί για τους Ιππότες του Ναού, όταν συλλαμβάνονταν και υποχρεώνονταν με βασανιστήρια από την ιερά Εξέταση να προδώσουν τα μυστικά του Τάγματος τους.
Ύστερα από όλα αυτά τα στοιχεία, οι ενδείξεις για τη σύνδεση των Ναϊτών με την εμφάνιση του Τεκτονισμού είναι αρκετά ισχυρές, όμως υπάρχει πάντα το ερώτημα : πως οι Ναΐτες "μεταμορφώθηκαν" σε Τέκτονες; Για να πάρουμε μια γεύση του τι πιθανά συνέβη, πρέπει να ρίξουμε μια διερευνητική ματιά σε μία μικρή εκκλησία, λίγα χιλιόμετρα νότια του Εδιμβούργου, στο χωριό Ρόσλιν.
Η εκκλησία βρίσκεται σε ιδιωτική έκταση που είναι στην ιδιοκτησία της οικογενείας Σινκλαίρ (Sinclair ή St. Clair) και χτίστηκε το διάστημα 1441-1486. Αν και θεωρείται από τότε το ιδιωτικό παρεκκλήσι της μεγάλης αυτής οικογένειας, εντούτοις ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε για αυτόν τον σκοπό. Εκτός από αυτό όμως, η εκκλησία αυτή έχει κάτι ακόμη πιο παράξενο : μια καταπληκτική ποικιλία γλυπτών στους τοίχους και στους κίονες της που δεν παραπέμπουν σε καμιά γνωστή χριστιανική παράσταση.
ο ΜπαφομέτΗ μορφή που συναντάται πιο συχνά είναι ένα ανθρώπινο κεφάλι με χαρακτηριστικά ξωτικού, που από το στόμα και τα αυτιά του βγαίνουν κλαδιά κληματαριάς, τα οποία στη συνέχεια απλώνονται ολόγυρα στον τοίχο. Η μορφή θυμίζει έντονα τον Πάνα, αλλά και τον Μπαφομέτ των Ναϊτών, που οι εχθροί τους κατηγορούσαν ότι στο πρόσωπο του λάτρευαν το Σατανά.
Στο βιβλίο τους με τίτλο The Hiram Key (1996), οι ερευνητές Christopher Knight και Robert Lomas υποστηρίζουν ότι το παρεκκλήσι του Ρόσλιν χτίστηκε ως πανομοιότυπο του Ναού του Ηρώδη στην Ιερουσαλήμ, όπου οι Ναΐτες είχαν κάνει ανασκαφές κατά την παραμονή τους στην Παλαιστίνη. Ακόμη στο παρεκκλήσι του Ρόσλιν υπάρχουν δύο λίθοι, ο "ακατέργαστος" και ο "λαξευμένος", που, σύμφωνα με τους Knight και Lomas, αντιστοιχούν στις δύο στήλες Μποάζ και Ιαχείν (Β και J) του Ναού του Σολομώντα και της τεκτονικής στοάς.
Και οι Κnight και Lomas συμπεραίνουν : "Πολλοί σύγχρονοι Τέκτονες πιστεύουν ότι οι ρίζες της οργάνωσης τους ανάγονται στις συντεχνίες των οικοδόμων τον Μεσαίωνα. Συμβαίνει όμως το ακριβώς αντίθετο. ΄Ηταν οι θεωρητικοί Τέκτονες (Ναΐτες) που υιοθέτησαν τους τεχνίτες-Τέκτονες και τους μύησαν στα κατώτερου επιπέδου μυστικά, σχετικά με τον Ναό του Σολομώντα".
Η ιστορία των Τεκτόνων συνεχίζεται πριν περάσουμε στον Τεκτονισμό στην Ελλάδα!
Το 13ο μέρος ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ - Τεκτονισμός, εδώ: http://fysikidrasi.blogspot.gr/2013/11/13.html
To 11o μέρος ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ - Ροδόσταυροι, η μακραίωνη πορεία προς την Υδροχοϊκή συνείδηση, εδώ: http://fysikidrasi.blogspot.gr/2013/10/11_31.html
Το 6ο μέρος ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ - Καθαροί, οι "αιρετικοί" της γνώσης και της αγνότητας, εδώ: http://fysikidrasi.blogspot.gr/2013/10/6.html
Το 2ο μέρος ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ -Ναΐτες Ιππότες, η πρώτη μυστική αδελφότητα, εδώ: http://fysikidrasi.blogspot.gr/2013/10/2_24.html
Το 1ο μέρος ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ - Τι είναι - Πότε ξεκινάν ιστορικά - Πως λειτουργούν, εδώ: http://fysikidrasi.blogspot.gr/2013/10/1_24.html
Πηγή : Μυστικές Εταιρίες, εκδόσεις Αρχέτυπο, σελ. 67-75
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου