Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ (μέρος 2ο) -Ναΐτες Ιππότες, η πρώτη μυστική αδελφότητα


Το 1118, 20 περίπου χρόνια μετά την ίδρυση του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ από το Γοδεφρίγο ντε Μπουγιόν και τους σταυροφόρους του, εννέα Γάλλοι ιππότες υπό την ηγεσία του Υγ ντε Πεγιέ, ενός ευγενή από την Καμπανία, έφτασαν στους Αγίους τόπους και εγκαστάθηκαν στην περιοχή γύρω από τα ερείπια του Ναού του Σολομώντα. Φανερός σκοπός τους ήταν να ιδρύσουν ένα Τάγμα με διπλή ιδιότητα, δηλαδή και μοναστική και στρατιωτική, που θα είχε ως αποστολή του να προστατεύει τους Ευρωπαίους προσκυνητές, οι οποίοι επισκέπτονταν την εποχή εκείνη τους αγίους Τόπους.
Πιο συγκεκριμένα, να προσέχουν την ευαίσθητη διαδρομή από το λιμάνι του Αγίου Ιωάννη της Άκρα ως την Ιερουσαλήμ. Επειδή εγκαταστάθηκαν στην περιοχή γύρω από τον αρχαίο Ναό του Σολομώντα, ονομάστηκαν Ιππότες του Ναού ή Ναΐτες και το Τάγμα τους, Τάγμα του Ναού.

Αρχικά οι Ναΐτες ζούσαν σε απόλυτη φτώχεια, ενώ ο επικεφαλής τους, Υγ ντε Πεγιέ, μοιραζόταν το ίδιο άλογο με έναν από τους εννιά ιππότες, τον Ζωφρέ του Σαιν Ομέρ. Η δύναμη και η επιρροή τους δεν άργησε ωστόσο να μεγαλώσει, εφόσον ανταποκρίνονταν στην ιπποτική "μόδα" της εποχής τους. Έτσι, δέκα χρόνια μετά την ίδρυση του Τάγματος τους, ο αριθμός των Ναΐτών έφτασε τους 300 ιππότες και ο στρατός τους αριθμούσε 3.00 άνδρες. Η δύναμη τους μεγάλωνε συνεχώς, όσο καιρό βρίσκονταν σε εξέλιξη οι Σταυροφορίες, οι "ιερές" εκστρατείς της Χριστιανικής Δύσης, που αποσκοπούσαν στην απελευθέρωση -και όχι μόνο- των Αγίων Τόπων από τους "άπιστους".



Στα πρώτα βήματα οι Ναΐτες είχαν την υποστήριξη μιας από τις μεγαλύτερες μορφές της εποχής, του Αγίου Βερνάρδου του Κλερβώ, που ήταν επικεφαλής του μοναχικού Κισκερκιανού Τάγματος. Ο Άγιος Βερνάρδος, χάρη στη μεγάλη επιρροή, στην ευφράδεια και στην ασκητική ζωή του, κατόρθωσε να πείσει τον Πάπα Ονώριο II να δώσει την επίσημη αναγνώριση της εκκλησίας στο Τάγμα του Ναού. Έτσι, το συμβούλιο της Καθολικής Εκκλησίας, που συνεδρίασε το 1128 στο Τρουάγ της Γαλλίας, ενέκρινε το καταστατικό του νέου Τάγματος. οι Ναΐτες είχαν πλέον και επίσημη εκκλησιαστική υπόσταση.

Το Τάγμα του Ναού βασιζόταν σε μία πολύ κλειστή αδελφότητα ανδρών με αριστοκρατική καταγωγή. Η αδελφότητα αυτή συνοδευόταν από ιππότες, ιπποκόμους, υπηρέτες και από μεγάλο αριθμό τεχνητών και χειρωνακτών, τους οποίους και παραχωρούσαν βασιλείς στο Τάγμα. επικεφαλής του τάγματος ήταν ο Μάγιστρος. Επόμενος στην ιεραρχία και πληρεξούσιος του Μάγιστρου ήταν ο Πρωτόγερος. Ακολουθούσε ο Στρατάρχης και κατόπιν ο Αρχηγός. Το Τάγμα του Ναού ήταν χωρισμένο διοικητικά σε επαρχίες, όπου ο αρχηγός της κάθε επαρχίας υπάκουε στην ίδια ιεραρχική δομή. Το Τάγμα απαλλασσόταν από φόρους προς τις εκκλησιαστικές αρχές των περιόδων δράσης του και απολάμβανε δικαστική αυτονομία. Στις σχέσεις του με την εκκλησία ήταν υπόλογο στον Πάπα κι αντιδρούσε μονάχα στις δικές του προσταγές. 

Για να εισέλθει ένας υποψήφιος στο Τάγμα του Ναού έπρεπε να πληροί ορισμένες προϋποθέσεις. Καταρχήν έπρεπε να είναι τέκνο νόμιμου γάμου, ανύπαντρος, ενήλικας, ελεύθερος από δεσμεύσεις και χρέη και να μην είναι μέλος κάποιου άλλου Τάγματος, τις ίδιες δηλαδή προϋποθέσεις που ζητούν ακόμη και σήμερα ορισμένα εσωτερικά τάγματα. Εκτός από αυτές τις προϋποθέσεις ο υποψήφιος Ναΐτης, προκειμένου να γίνει δεκτός, έπρεπε να υποστεί ορισμένες δοκιμασίες : να περάσει μια μεγάλη περίοδο προετοιμασίας, στη διάρκεια της οποίας θα έπρεπε να αποδείξει την ευσέβεια και τη δύναμη του χαρακτήρα του. Επίσης, ήταν υποχρεωμένος να παραδώσει όλη την προσωπική του περιουσία στο Τάγμα, που έτσι γινόταν όλο και πιο πλούσιο με την είσοδο νέων μελών.



Ο νεοεισερχόμενος έδινε όρκους αγνότητας και υπακοής : "Ορκίζομαι να αφιερώσω τις σκέψεις, την ενέργεια και την ζωή μου στην υπεράσπιση της ενότητας του Θεού και των μυστηρίων της πίστης... υπόσχομαι να είμαι ταπεινός και υπάκουος στο Μεγάλο Διδάσκαλο του Τάγματος". Ακόμη, τα μέλη του Τάγματος έδιναν όρκο πενίας, έτρωγαν τροφές μόνο από δημητριακά και απαρνιούνταν το κυνήγι και άλλες στρατιωτικές απολαύσεις. Όταν δεν πολεμούσαν, ασχολούνταν με τη συντήρηση του οπλισμού τους παράλληλα με προσευχές, μετάνοιες κι άλλες θρησκευτικές ασχολίες, όπως και οι απλοί μοναχοί.

Η σημαία των Ναϊτών ήταν ένας κόκκινος σταυρός μέσα σ' ένα λευκό και μαύρο πλαίσιο. Η σφραγίδα του τάγματος απεικόνιζε δύο ιππότες καβάλα στο ίδιο άλογο και συμβόλιζε τόσο τη φτώχεια όσο και τη συντροφικότητα τους. Τέλος, η πολεμική κραυγή τους ήταν : "Non nobis Domine, non nobis, sed Nomini tuo da Gloriam" (Όχι σε μας Κύριε, όχι σε μας, αλλά στο Όνομα Σου δώσε τη δόξα)!

Η ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΝΑΪΤΩΝ

 Όχι πολύ καιρό μετά την ίδρυση του, το Τάγμα του Ναού έγινε υπολογίσιμη δύναμη τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και στην Ευρώπη. όπως ήταν φυσικό, η επιρροή και ο πλούτος του αυξανόταν συνεχώς, όσο διαρκούσαν οι Σταυροφορίες. Πολλοί γόνοι αριστοκρατικών οικογενειών της Ευρώπης έσπευδαν να ενταχθούν στους Ναΐτες, προτιμώντας την ασκητική ζωή του πολεμιστή - μοναχού από εκείνη του ευγενή χωρίς φέουδο. Αρκετοί βασιλιάδες, φιλικά προσκείμενοι προς το Τάγμα, του παραχώρησαν περιουσίες, όπως ο βασιλιάς της Αραγονίας, που κληροδότησε στους Ναΐτες το 1/3 της επικράτειας του!



Το 12ο αι. οι Ναΐτες ήταν πανίσχυροι, καθώς κατείχαν γη, περιουσίες, λιμάνια και στόλους. Για κάποιο διάστημα μάλιστα υπήρξαν και τραπεζίτες της Ευρώπης. Σε μια εποχή όπου η διακίνηση εμπορευμάτων και ιδιαίτερα χρημάτων ήταν εξαιρετικά επισφαλής, οι Ναΐτες εγγυούνταν και αναλάμβαναν, με το αζημίωτο φυσικά (κρατούσαν ως και 20%  του ποσού), τις ριψοκίνδυνες χρηματαποστολές στον άναρχο κόσμο του Μεσαίωνα. Μάλιστα, για ν' αποφύγουν τους κινδύνους από τη μετακίνηση χρηματικών ποσών, άρχισαν να εκδίδουν πιστωτικά σημειώματα, με τα οποία έδιναν την εντολή ο ένας στον άλλον να πληρώσουν το διακινούμενο ποσό στον παραλήπτη του. έτσι, μπορούμε να πούμε ότι οι Ναΐτες υπήρξαν και εφευρέτες της... επιταγής!

Όπως λοιπόν και οι περισσότεροι τραπεζίτες, το Τάγμα του Ναού έγινε γρήγορα πολύ πλούσιο και άρχισε να δανείζει χρήματα σε ευγενείς και βασιλιάδες. Σύντομα, αρκετοί βασιλείς βρέθηκαν χρεωμένοι στους "πένητες" ιππότες, γεγονός που αύξησε και τη δυσαρέσκια απέναντι τους. Την περίοδο ωστόσο που το Τάγμα αύξανε τον πλούτο και την επιρροή του στην ευρώπη, έχανε τα ερείσματα του στους Αγίους Τόπους.



Η αποτυχία της δεύτερης Σταυροφορίας υπήρξε μοιραία για τους Ναΐτες. Ειδικότερα, η συντριπτική τους ήττα στη μάχη του Χάττιν (04/07/1187) από τις αραβικές δυνάμεις του Σαλαντίν σήμανε την αρχή του τέλους της ευρωπαϊκής και, βεβαίως, της ναϊτικής παρουσίας στους Αγίους τόπους. τον επόμενο αιώνα οι περισσότερες μάχες χάθηκαν από τους Χριστιανού και τα προπύργια τους στην Παλαιστίνη έπεσαν το ένα μετά το άλλο στα χέρια των Μουσουλμάνων. Το 1244 έπεσε η Ιερουσαλήμ και το 1291 το λιμάνι του Αγίου Ιωάννη της Άκρα, το τελευταίο οχυρό των Χριστιανών στους Αγίους Τόπους. Διαισθανόμενοι το τέλος της παρουσίας τους στη Μέση Ανατολή, οι Ναΐτες είχαν ήδη μεταφέρει το κέντρο βάρους της δύναμης τους από την Παλαιστίνη στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Γαλλία. Εκεί απόλαυσαν για κάποιο διάστημα την κοσμική ζωή, ώσπου ο βασιλιάς της Γαλλίας Φίλιππος IV, γνωστός ως Φίλιππος ο Ωραίος, άρχισε να μηχανεύεται την εξόντωση τους. Χρεωμένος στους Ναΐτες, ζηλεύοντας τη δημοτικότητα τους και εποφθαλμιώντας τη μεγάλη περιουσία τους, ο βασιλιάς της Γαλλίας, σε συνεργασία με τον Πάπα της Ρώμης Κλήμη Ε', αποφάσισε να καταστρέψει το Τάγμα του Ναού και να ιδιοποιηθεί τους θησαυρούς του.

Έτσι, στις 13 Οκτωβρίου του 1307, ο Φίλιππος κατηγόρησε τους Ναΐτες ως αιρετικούς και διέταξε τη σύλληψη τους. Στα επτά χρόνια των διώξεων που ακολούθησαν, συνελήφθησαν τα περισσότερα μέλη του Τάγματος στη Γαλλία και καταδικάστηκαν σε θάνατο ύστερα από πρόχειρες "ιεροεξεταστικές" δίκες. Ο τελευταίος Μάγιστρος του Τάγματος, Ζακ ντε Μολέ, που το 1297 είχε εκλεγεί 22ος Μέγας Διδάσκαλος των Ναϊτών, φυλακίστηκε για πεντέμισι χρόνια. Τελικά, ύστερα από προσωπική διαταγή του ίδιου του βασιλιά της γαλλίας, ο Ζακ ντε Μολέ κάηκε στην πυρά στις 18 Μαρτίου του 1314. υπάρχει μάλιστα η φήμη, που διασώθηκε μέχρι τις μέρες μας ως θρύλος, ότι μόλις άναψαν οι φωτιές, ο τελευταίος Μάγιστρος των Ναϊτών είπε τα εξής λόγια στο πλήθος : " Η απόφαση που μας καταδικάζει είναι μια άδικη απόφαση, αλλά στον ουρανό υπάρχει ένα σεβαστό δικαστήριο, στο οποίο οι αδύναμοι δεν καταφεύγουν ποτέ μάταια. στο δικαστήριο αυτό καλώ, μέσα σε σαράντα μέρες, τον Ρωμαίο Ποντίφικα. Ω, φίλιππε, βασιλιά μου, σε συγχωρώ, αν και ανώφελα, γιατί η ζωή σου είναι καταδικασμένη στο δικαστήριο του Θεού. Μέσα σε ένα χρόνο σε περιμένω και σένα". Και πράγματι, τρεις βδομάδες αργότερα, ο Πάπας προσβλήθηκε από μια παράξενη ασθένεια και πέθανε. Όσο για το βασιλιά της Γαλλίας, εκείνος κατέρρευσε, πριν περάσει καν ένας χρόνος, και έσβησε μέσα σε φρικτούς πόνους...

Το πρώτο μέρος ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ - Τι είναι - Πότε ξεκινάν ιστορικά - Πως λειτουργούν, εδώ: http://fysikidrasi.blogspot.gr/2013/10/1_24.html

Πηγή : Μυστικές Εταιρίες, εκδόσεις Αρχέτυπο, σελ. 15-18   

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου